ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน - ตอนที่ 4906

เพราะความกระวนกระวายใจ ซู่โชวเต้า ที่สับสนเล็กน้อย เพิ่งค้นพบว่าเฮอ ยิงซิ่ว ที่สูญเสียแขนขวาไปนานกว่า 20 ปี ได้กลายเป็นคนปกติที่มีแขนแข็งแรง!

ในขณะนี้ เขายังคิดว่าเฮอยิงซิ่ว สวมอวัยวะเทียมขั้นสูงบางชนิด

ดังนั้นเขาพูดโดยไม่รู้ตัว: “นี่… มือเทียมนี้ทำที่ไหน นี่… นี่มันจริงเกินไปแล้ว!”

เฮ่อ หยิงซิ่ว กล่าวอย่างซาบซึ้ง: “นี่ไม่ใช่อวัยวะเทียม… คุณเย่ เป็นผู้ให้ยาอายุวัฒนะแก่ฉัน และหลังจากรับไป แขนก็งอกขึ้นใหม่…”

“อะไรนะ!” ซู่โชวเตา ถามอย่างตกตะลึง: “เติบโตอีกครั้ง! นี่มัน… เป็นไปได้ยังไง?”

ซูรัวลี่ที่อยู่ข้างๆ เตือน: “พ่อคะ คุณเคยเห็นพลังวิเศษของนายเย่ บนภูเขาเย่หลิง แล้ว เราจึงใช้สามัญสำนึกที่จำกัดของเราเพื่อวัดความสามารถของเขาไม่ได้”

การแสดงออกของ ซู โซวเดา หยุดนิ่งครู่หนึ่งและเขาก็จำได้ทันทีว่าเขาเห็นสิ่งที่เขาเห็นบนภูเขา เย่หลิง ในวันนั้น

กองทัพ โพจุน ที่ทรงพลังอย่างไม่น่าเชื่อก็พ่ายแพ้ในการโจมตีเพียงครั้งเดียวต่อหน้า เย่เฉิน

และพระราชาองค์ที่ 2 ใน 4 พระองค์ของวังว่านหลงก็สิ้นพระชนม์อย่างง่ายดาย

ความแข็งแกร่งและความสามารถของ เย่เฉิน นั้นเกินความเข้าใจของเขาอย่างแท้จริง

ดังนั้น ดูเหมือนว่าไม่มีอะไรเข้าใจยากเกี่ยวกับความสามารถในการสร้างยาอายุวัฒนะที่สามารถสร้างแขนขาที่ถูกตัดขาดได้

เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ เขาก็อดไม่ได้ที่จะถอนหายใจ: “ฉันไม่ได้คาดหวังว่าครอบครัวของเราจะได้รับความโปรดปรานจากคุณเย่…”

เฮ่อ หยิงซิ่ว พยักหน้าเบา ๆ และกล่าวว่า “นายน้อยคนโต ได้โปรดลุกขึ้นก่อน ข้าอยากจะขอบคุณนายเย่!”

“ใช่ ใช่ ใช่!” ซู โชวเต้า มั่นใจเต็มที่ เขารีบหยิบดอกกุหลาบยื่นให้เฮอ หยิงซิ่ว และพูดอย่างจริงจังว่า “ไปด้วยกันเพื่อขอบคุณคุณเย่…”

เย่เฉินที่อยู่ในห้องนั่งเล่นได้ยินการสนทนาของทั้งสามคน และไม่ต้องรอให้พวกเขาออกมา เขาก็ลุกขึ้นยืนและพูดเสียงดังทันทีว่า “คุณครอบครัวสามคนคุยกันดีๆ ฉันจะกลับไป ไปที่ห้องก่อน”

ท้ายที่สุดบุคคลนั้นได้เดินออกไปแล้ว

ซูรัวลี่ รีบวิ่งออกไป และเย่เฉินก็ออกไปแล้ว

หลังจากลังเลอยู่ครู่หนึ่งหรือสองวินาที เธอก็ไล่ออกจากประตูและตะโกนใส่หลังของเย่เฉินว่า “คุณเย่…”

เย่เฉินหันกลับมา เหลือบมองซูรัวลี่ และกล่าวว่า “อย่าพูดอะไรเลย พรุ่งนี้เจ้าจะพาพวกเขากลับมา ฉันเชื่อว่าปู่ของคุณและคนอื่นๆ จะมีความสุขมากที่รู้ข่าวดี ทำไมคุณไม่ไป กลับมาเซอร์ไพรส์พวกเขา นอกจากนี้ หลังจากที่ฉันกลับจีน ฉันจะจัดงานแต่งงานให้พ่อแม่ของคุณที่ บัคกิ้งแฮม พาเลซ หากคุณเป็นลูกสาวมีไอเดียและไอเดียใด ๆ คุณสามารถหาบริษัทจัดงานแต่งงานล่วงหน้าได้ เริ่มการสื่อสาร”

ซู่รั่วลี่ รีบจนเธอถามอย่างรวดเร็วว่า “คุณเย่ รัวลี่ อยู่ที่นี่และรอการส่งของคุณได้ไหม คุณต้องมีที่สำหรับจ้างคนที่นี่เยอะมาก!”

เย่เฉินโบกมือและพูดว่า “คุณไม่จำเป็นต้องอยู่กับลาวเฉินและหงหวู่ และกลับไปกับพ่อแม่ของคุณ ตั้งแต่วันนี้คุณจะถือว่าเป็นครอบครัวที่จริงจังสามคน”

หลังจากพูดจบ เย่เฉินก็พูดอีกครั้ง: “โอ้ ยังไงก็ตาม ไปนอนที่บ้านฉันตอนกลางคืน มีห้องหลายห้องในบ้านของฉัน คุณสามารถเลือกห้องใดก็ได้และให้พื้นที่ส่วนตัวแก่ทั้งสองห้อง”

ซูรัวลี่ แลบลิ้นของเธอ ปิดประตูโดยตรง วิ่งไปทาง เย่เฉินเบา ๆ แล้วพูดด้วยรอยยิ้มว่า “ฉันไม่คิดว่าฉันควรจะอยู่และเป็นหลอดไฟ…”

……

คืนนั้นหลายคนนอนทั้งคืนเพราะความสุขของพวกเขา

อิโตะ ยูฮิโกะ กำลังนอนอยู่บนเตียงของโรงแรมในเวลานี้ ขณะที่เขากำลังถีบ “จักรยานอากาศ” ของเขาขึ้นไปในอากาศ ขณะที่มองดูโคมระย้าด้วยความปิติยินดี

เขาชอบความรู้สึกที่ได้ขากลับคืนมามาก ถ้าเขาไม่กลัวความโกรธของลูกสาว เขาคงอยากจะออกไปวิ่งรอบนิวยอร์กสามรอบ

ทานากะ โคอิจิ ก็เช่นเดียวกัน

เขาไม่ได้นอนอยู่บนเตียงน้อยกว่าห้านาทีและเขาไม่สามารถช่วยได้ แต่ลงไปเดินไปรอบ ๆ สองสามครั้งแล้ววางขาลงบนโต๊ะเพื่อดูอย่างระมัดระวังและสัมผัสอย่างระมัดระวัง ปิด

เฮ่อ หยิงซิ่ว ไม่ค่อยมีโอกาสได้สัมผัสกับความรู้สึกที่มีมือขวาของเธออีกครั้งเพราะ ซู โซวเดา แทบรอไม่ไหวที่จะพาเธอไปที่ห้องนอน หลังจากกว่า 20 ปี ทั้งสองหวนคิดถึงความรักแห่งปีอีกครั้ง

ติดตามต่อได้ที่ meenovel.com