ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน - ตอนที่ 5515

เนื่องจากเป็นวันแรกของการลงทะเบียนนักศึกษา ฝ่ายบริหารหอพักไม่ได้ห้ามไม่ให้ผู้ชายเข้าไปในหอพักหญิง ทั้งสี่คนเดินไปจนถึงหอพัก 301 บนชั้นสาม ทันทีที่เปิดประตู หลี่เสี่ยวเฟิน อดไม่ได้ที่จะอุทาน:

“โอ้พระเจ้า หอพักในหอพักนี้สภาพแวดล้อมดีเกินไปใช่ไหม”

พื้นที่จริงของหอพักนี้มากกว่า 50 ตร.ม. แต่มีเตียงโต๊ะสองชั้นเพียงสองเตียง ชั้นบนเป็นเตียงนอนและชั้นล่างเป็นโต๊ะทำงาน

นอกจากนี้ยังมีตู้เสื้อผ้ารวม 2 ตู้พร้อมรหัสล็อคในหอพักและห้องน้ำอิสระที่สามารถอาบน้ำได้สภาพแวดล้อมนี้ดีกว่าหอพักนักศึกษาทั่วไปอื่น ๆ ของมหาวิทยาลัยจินหลิง

เมื่อเผชิญกับเสียงอุทานของหลี่ เสี่ยวเฟิน คลอเดีย รู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย เธอมองไปรอบ ๆ ห้องและถามอย่างอยากรู้อยากเห็น: “คุณเสี่ยวเฟิน หอพักของโรงเรียนทุกแห่งควรมีลักษณะเช่นนี้หรือไม่? สภาพแวดล้อมนี้ค่อนข้างมาตรฐาน ไม่ดีนักใช่ไหม มี ไม่เว้นแม้แต่ห้องนั่งเล่น”

ในความคิดของ คลอเดีย หอพักของมหาวิทยาลัยในแคนาดา และสหรัฐอเมริกา เริ่มต้นด้วยห้องคู่เป็นอย่างต่ำ และหอพักของโรงเรียนบางแห่งก็ดูเหมือนห้องชุดที่ใช้ร่วมกัน เช่นเดียวกัน แต่ละสี่คนมีห้องแยกจากกัน และยังมีห้องนั่งเล่นและห้องครัวส่วนกลางอีกด้วย

ดังนั้นห้องคู่ธรรมดาที่อยู่ด้านหน้าเธอจึงเป็นเรื่องธรรมดาสำหรับคลอเดีย

หลี่ เสี่ยวเฟิน ไม่รู้มาตรฐานการครองชีพในแคนาดา ตอนที่เธอเข้ามหาวิทยาลัย เมื่อได้ยิน ตลอเดีย บอกว่าไม่มีห้องนั่งเล่นในหอพัก เธอถามอย่างตกตะลึง: “ทำไมคุณถึงต้องการห้องนั่งเล่นในหอพัก”

เย่เฉิน เตือนด้วยรอยยิ้ม: “เซียวเฟิน คลอเดียเกิด เติบโตในแคนาดา โรงเรียนในสองประเทศต้องมีความแตกต่างมากมาย ไม่ต้องพูดถึงว่าแคนาดามีที่ดินกว้างใหญ่และมีประชากรเบาบาง และทรัพยากรต่อหัวก็มากกว่าโดยธรรมชาติ ดังนั้นจึงไม่จำเป็นต้องสร้างหอพักของโรงเรียนเป็นห้องสี่คน ห้องหกคน หรือแม้แต่ห้องแปดคน”

หลี่เสี่ยวเฟิน พูดด้วยรอยยิ้ม: “ฉันจำได้ว่าตอนที่เราอยู่ในสถานเลี้ยงเด็กกำพร้า เด็กโหลเพื่อนและน้าทุกคนอาศัยอยู่ในห้องเดียวกัน และในห้องก็เต็มไปด้วยร้านค้า Datong ทุกคนมีชุดผ้านวมและหมอนเล็กๆ ของตัวเอง ตอนนั้นฉันคิดว่ามันคงดีถ้าฉันสามารถไปเรียนที่วิทยาลัยได้ ในอนาคตคน 8 คนอาศัยอยู่ในหอพักและมีเตียงของตัวเอง แม้ว่าจะเป็นเตียงบนและล่างเพียงครึ่งเดียว พวกเขามีความสุขมาก ดังนั้นการได้เห็นหอพักสำหรับ 2 คนแบบนี้ ฉันคิดว่าสภาพแวดล้อม ดีมาก.

ป้าลี่ที่อยู่ข้างๆ พูดว่า: “เลิกคุยกันได้แล้ว ช่วยคลอเดียจัดที่นอนเร็วๆ ดูว่ามีอะไรขาดหายไปหรือเปล่า แล้วไปซื้อของที่ซุปเปอร์มาร์เก็ตโดยตรง”

คลอเดียรีบพูดว่า “ป้าหลี่ ฉันจะทำเอง! “

ป้าลี่หัวเราะและพูดว่า “แน่นอน พ่อแม่ทำแบบนี้กับพวกเขา” “

ขณะที่เขาพูด เขาก้าวไปข้างหน้าเพื่อช่วย คลอเดีย แกะห่อผ้าปูที่นอนใหม่ทั้งหมด และปูมันอย่างชำนาญบนเตียงของ คลอเดีย กับ หลี่ เสี่ยวเฟิน หลังจากจัดเตียงเรียบร้อย ป้าหลี่ ก็ถามทั้งสามคนว่า: “เราควรหา กินข้าวที่ไหนก่อนหรือซื้ออะไรก่อนดี? “

เย่เฉินคิดอยู่ครู่หนึ่งและพูดว่า: “ไปที่โรงอาหารของโรงเรียนตอนเที่ยงเพื่อลองดูว่า คลอเดีย จะคุ้นเคยกับอาหารที่นี่หรือไม่ จากนั้นไปที่ซุปเปอร์มาร์เก็ตเพื่อซื้อของใช้ประจำวัน “

เมื่อพูด เย่เฉิน ก็รู้สึกได้ถึงการกระโดดในกระเป๋ากางเกงของเขาอย่างกะทันหัน

เขาตระหนักว่าวงแหวนกำลังกระโดดอีกครั้ง และนี่เป็นครั้งที่สามที่วงแหวนกำลังกระโดด เขารู้สึกประหลาดใจ และรู้สึกว่าจู่ๆ แหวนก็กระโดดรุนแรงขึ้นเรื่อยๆ!

ในอดีต แหวนกระโดดขึ้นเพียงครั้งหรือสองครั้งเหมือนชัก แล้วกลับมาสงบ ครั้งนี้ไม่เคยเป็นเช่นนี้ เหมือนกับลูกกวาดที่แตกกระจาย กระโดดมากขึ้นอย่างบ้าคลั่ง มันไม่หยุด

เย่เฉิน บิดขี้เกียจ ยื่นมือไปปิดกระเป๋ากางเกงและเขารู้สึกได้ว่ามันบีบอยู่ในฝ่ามือของเขาตลอดเวลา

เมื่อเขาคิดไม่ออก เสียงที่ค่อนข้างคุ้นเคยก็ดังขึ้น “สวัสดี ที่นี่คือห้องไหน” ห้อง 301 ? “

เย่เฉิน รู้สึกว่าเสียงนั้นค่อนข้างคุ้นเคย และหันไปมองรอบๆ โดยไม่รู้ตัว เมื่อเขาเห็นรูปลักษณ์ของบุคคลที่กำลังมา ดวงตาของเขาก็เบิกกว้างทันที และเขาก็ยืนอยู่ตรงนั้นด้วยความงุนงง!