แดนนิรมิตเทพ - ตอนที่ 1552

เฉินโม่หยุดเดินชั่วขณะ แล้วเดินไปถึงแผงของชายวัยกลางคนและเขาก็มองไปที่คลื่นพลังงานนั้น

โสมโบราณวางนอนนิ่งๆอยู่บนพื้นที่รองด้วยผ้าสี่เหลี่ยมสีขาว ลักษณะของโสมนั้นไม่เหมือนกับโสมทั่วไป มันมีสีแดงมากว่าโสมอื่นๆ แดงราวกับเป็นสีเลือด

เฉินโม่ตกใจอย่าแรง “นี่มัน โสมเลือด!”

แต่ว่าเฉินโม่กลับไม่แสดงสีหน้าอะไรออกมา ราวกับเป็นแค่ลูกค้าที่สนใจสิ่งของทั่วไป และถามเจ้าของร้านว่า “โสมพวกนี้อายุกี่ปีหรอ?”

เจ้าของร้านตอบว่า “ฝั่งนี้คือเกินหนี่งร้อยปี และฝั่งนี้เกินสองร้อยปี มีแค่ต้นนี้เท่านั้นที่อายุเกินห้าร้อยปี”

เฉินโม่แค่สนใจโสมเลือดต้นนั้น ที่อยู่ข้างบนโสมอายุเกินสองร้อยปี

“อายุห้าร้อยปีนั้นราคาเท่าไหร่?” เฉินโม่ถาม

ข้างหลังมู่เจิ้งเฟิงพูดเสียงเบาๆอย่างรีบร้อนว่า “ของที่นี่ ไม่ขาย แต่ต้องใช้ของมาแลก แค่คุณเอาของที่เขาสนใจมา เขาก็จะยอมแลกเปลี่ยน!”

เฉินโม่พยักหน้า แล้วหยิบยาที่เก็บไว้ในแหวนออกมายื่นไปที่ข้างหน้าเจ้าของร้าน แล้วถามว่า “ใช้ยาเม็ดนี้แลกกับโสมต้นนั้นได้หรือไม่?”

เจ้าของร้านตกใจ เขาเป็นนักปรุงกลั่นยาและยังรู้จักสินค้าอีก ยาเม็ดในมือของเฉินโม่นั้นเป็นยาวิเศษขั้นสูง นอกจากเจ้าสำนักของสำนักตันจงแล้ว น้อยคนมากที่จะฝึกทำยานี้ออกมาได้ เอามาแลกกับโสมนี้แน่นอนว่ายิ่งไม่ต้องพูดถึงเลย

มู่เจิ้งเฟิงพูดกระซิบเบาๆว่า “เฉินไต้ซือ ใช้ยาวิเศษนี้มาแลกกับโสมมันจะไม่แพงเกินไปหน่อยหรอ ต่อให้เอาโสมทั้งแผงนี้มาให้คุณ คุณก็ยังเสียเปรียบอยู่ดี!”

เฉินโม่หัวเราะ “ไม่เป็นไร ยาเม็ดนี้ไม่มีประโยชน์สำหรับฉันแล้ว เอามาแลกกับโสมที่ใช้งานได้พวกนี้กลับไปยังจะมีประโยชน์มากกว่า”

เจ้าของร้านได้ยินเข้าก็รู้สึกว่าตัวเองเจอกับพวกขี้แพ้เข้าแล้ว!

ทันใดนั้น เจ้าของร้านก็ตอบอย่างดีใจ “น้องชาย เจ้าจะแลกโสมกี่อัน นอกจากโสมห้าร้อยปีอันนั้นแล้ว ที่เหลือเจ้าเอาไปได้หมดเลย!”

มู่เจิ้งเฟิงทำเสียง เหอะ อย่างเย็นชาหนึ่งครั้งและตอบว่า “ราคาของยาเม็ดนี้ ต่อให้เอาโสมห้าร้อยปีมาแลกรวมกันด้วยก็ยังเทียบไม่ได้เลย เจ้ายังคิดที่จะไม่ให้อีก!”

เฉินโม่ยื่นมือมาหยุดมู่เจิ้งเฟิงแล้วพูดว่า “ไม่เป็นไร ถึงฉันจะเอาโสมห้าร้อยปีนั้นไปก็ไร้ประโยชน์ งั้นเอาโสมสองร้อยปีข้างล่างนี้แหละเหมาะกับฉันดี ถ้างั้นพ่อค้า โสมพวกนี้ฉันเอากลับไปหมดเลยแล้วกันนะ”

เจ้าของร้านตอบกลับอย่างดีใจว่า “ได้สิ”

เจ้าของร้านดีใจจนหน้าบานเป็นดอกไม้ ครั้งนี้ได้กำไรคืนเยอะเลย

เฉินโม่เอายาเม็ดนั้นให้เจ้าของร้านไป เจ้าของร้านดีใจเอาสองมือมารองปิดไว้ เพราะกลัวว่าถ้าไม่ระวังยามันจะบินออกไปเองได้

แต่ว่าในตอนที่เฉินโม่เตรียมจะไปหยิบโสมเลือดนั่น จู่ๆก็มีเสียงหนึ่งดังขึ้นมาว่า “พ่อค้า โสมพวกนี้ของเจ้า ข้าขอเหมาหมด เดี๋ยวข้าเอายาวิเศษนี้มาแลกกับเจ้า”

คนที่พูดเป็นวัยรุ่นสวมชุดทหารสีดำทั้งตัวรูปร่างดีไม่เหมือนทหารทั่วไป

ดูใบหน้ารูปลักษณ์ที่เย่อหยิ่งและการบังคับคนของเขา ดูก็รู้ว่าชาติตระกูลไม่ธรรมดาแน่นอน

เจ้าของร้านดูหน้าวัยรุ่นคนนั้น ทำหน้าตาลำบากใจ “นายน้อยกู่ โสมพวกนี้ถูกคนซื้อไปแล้ว ขอโทษจริงๆ ท่านมาช้าไปนิด!”

ดวงตาของเด็กหนุ่มมีแสงเย็นวาบขึ้นมา มองไปที่เฉินโม่ที่อยู่ข้างๆ “ขายให้เขาแล้วหรอ?”

เจ้าของร้านคล้ายว่าจะกลัวเด็กหนุ่มคนนี้ พยักหัวแล้วพูดอย่างเคารพว่า “ใช่แล้ว”

เฉินโม่ไม่สนใจเด็กหนุ่มนั่นและยื่นมือไปหยิบโสมเลือด เฉินโม่คาดว่าเด็กหนุ่มคนนี้ต้องเห็นว่าโสมเลือดนี้ไม่ธรรมดาแน่ๆ มิเช่นนั้นถึงคิดที่จะอยากได้มัน

แม้ว่าจะไม่เคยมีคนแย่งของจากมือเฉินโม่แต่เพื่อที่จะไม่ให้คนอื่นมาสนใจ เฉินโม่ตัดสินใจรีบซ่อนโสมเลือดไว้

แต่สิ่งที่คาดไม่ถึงก็เกิดขึ้น มีมือหนึ่งยื่นออกมาสกัดกั้นเฉินโม่ไว้

เด็กหนุ่มนั่นหน้ายิ้มหัวเราะว่า “พ่อค้า เขาใช้อะไรมาแลก ฉันยอมจ่ายสองเท่า!”

“นี่…” พ่อค้ามองหน้าเฉินโม่และทำหน้าลำบากใจ

“ทำไม พ่อค้าจะไม่ไว้หน้าฉันหรอ?” สีหน้าเด็กหนุ่มก็เริ่มไม่ดีขึ้นมา

“ไม่ไม่ ไม่ใช่แบบนั้น หน้าของนายน้อยกู่นี้จะมีใครช่างกล้าไม่ไว้หน้าล่ะ เขาใช้ยาวิเศษเม็ดนี้มาแลกกับข้านะ ถ้านายน้อยกู่สามารถเอายาวิเศษแบบเดียวกันมาแลก ข้าก็จะตัดสินใจเอาให้นายน้อยกู่ ท่านคิดว่าดีไหม?” เจ้าของร้านพูดด้วยสีหน้าเอาใจแล้วก็ทำเป็นไม่เห็นเฉินโม่