เฟิงหรูชิง องค์หญิงหมอเทวดา - ตอนที่ 5

“เสด็จพ่อ” เฟิงหรูชิงยิ้มแก้มปริ “ตอนนั้นเป็นความผิดของหม่อมฉันเอง หม่อมฉันไม่น่าดึงดันจะแต่งงานกับหลิ่วอวี้เฉินให้ได้เลย เขาจะรู้สึกชิงชังหม่อมฉันก็คงไม่แปลกอะไร ตอนนี้เหมือนหม่อมฉันตายไปแล้วครั้งหนึ่ง ถือว่าได้ชดใช้ให้เขาแล้ว นับจากนี้ไป เขากับหม่อมฉันไม่เกี่ยวข้องอะไรกันอีกเพคะ”

 

 

คนที่ในใจไม่มีนางอยู่ นางไม่จำเป็นต้องอาลัยอาวรณ์ อีกอย่าง นางก็ไม่ใช่เฟิงหรูชิงคนเดิมอีกแล้วหลิ่วอวี้เฉินคนนี้ นางไม่รู้สึกชังและไม่รู้สึกชอบอีกต่อไป

 

 

เฟิงเทียนอวี้มองดูเฟิงหรูชิงอย่างมึนงง แล้วพูดอย่างทอดถอนใจว่า “ชิงเอ๋อร์ของข้า โตเป็นผู้ใหญ่เสียที”

 

 

ตระกูลแห่งจวนเสนาบดีมีความภักดีต่อแคว้นหลิวอวิ๋นมาโดยตลอด แต่เพื่อลูกสาวผู้เป็นที่รักคนนี้ เขายอมบีบบังคับลูกชายของเสนาบดีให้รับชิงเอ๋อร์เป็นภรรยา ถ้าชิงเอ๋อร์ตัดใจจากเขาไปได้ก็ดี แต่ถ้าในใจของชิงเอ๋อร์ยังมีเขาอยู่ ต่อให้เขาต้องทำให้หลิ่วอวี้เฉินพิการขาหัก ก็จะให้หลิ่วอวี้เฉินอยู่กับชิงเอ๋อร์ไปตลอดชีวิตให้ได้

 

 

“เสด็จพ่อ ตอนที่หม่อมฉันสลบไป ได้พบกับเสด็จแม่ด้วย” เฟิงหรูชิงหลับตาลง เม้มริมฝีปากบางอย่างเบาๆ “หลักเหตุผลต่างๆ ที่สมัยก่อนไม่มีคนคอยสอนหม่อมฉัน เสด็จแม่สอนให้หม่อมฉันหมดแล้ว อีกอย่าง แต่ไหนแต่ไรมาเสด็จพ่อเป็นกษัตริย์ผู้ปรีชา จะต้องกลายเป็นทรราชเพราะหม่อมฉันไม่ได้เด็ดขาด”

 

 

เมื่อได้ยินคำพูดเหล่านั้น คนอื่นๆ ไม่ทันได้รู้สึกอะไร มีเพียงหลิวหรงเท่านั้นที่สีหน้าเจื่อนไป

 

 

หลายปีมานี้ เฟิงหรูชิงโตมาข้างกายหลิวหรง แต่นางกลับพูดว่าไม่มีคนสอนหลักเหตุผลให้นางอย่างนี้ ไม่เท่ากับบอกให้คนอื่นรู้ว่า นางไม่ได้อบรมสั่งสอนเฟิงหรูชิงให้ดีหรอกหรือ

 

 

“ชิงเอ๋อร์ เจ้าเจอเยียนเอ๋อร์แล้วใช่หรือไม่” เฟิงเทียนอวี้ใจเต้นแรง จึงจับมืออ้วนๆ ของเฟิงหรูชิงไว้แน่น

 

 

เฟิงหรูชิงเงยหน้าขึ้น มองไปที่เฟิงเทียนอวี้ด้วยรอยยิ้ม

 

 

ทั้งๆ ที่ใบหน้านี้ไม่ได้สวยงามอะไร แต่รอยยิ้มของนางดูราวกับดวงตะวัน สุกสว่างเหลือคณา

 

 

“เสด็จพ่อ เรื่องนี้ไม่ใช่ความผิดของหลิ่วอวี้เฉินหรอกเพคะ เป็นเพราะหม่อมฉันไม่รู้ความ รั้นจะแต่งงานกับเขาให้ได้ หม่อมฉันเป็นคนใจร้อน อวบอ้วนไม่น่าดู หลิ่วอวี้เฉินไม่ยินดีก็ไม่ใช่เรื่องแปลกอะไร ดังนั้นเสด็จพ่ออย่าไปกริ้วตระกูลท่านเสนาบดีด้วยเรื่องนี้เลยเพคะ”

 

 

จะว่าไป ที่จริงแล้วหลิ่วอวี้เฉินไม่ได้ทำผิดอะไรมากมาย เขาแค่ถูกบีบบังคับให้แต่งงานกับหญิงผู้มีชื่อเสียงฟอนเฟะคนหนึ่งด้วยความจำใจ อีกอย่างก็เป็นเพราะเฟิงหรูชิงคนก่อนนี้ที่เป็นฝ่ายตบตีถานซวงซวงก่อน ทั้งยังทำให้ฮูหยินท่านเสนาบดีต้องโมโหจนเป็นลมไป ส่วนหลิ่วอวี้เฉินลูกกตัญญูก็ขอหย่าเพราะความโกรธเท่านั้น

 

 

ถ้าไม่เป็นเพราะนางคนก่อนแข็งแกร่งและมีพลัง บัดนี้จวนเสนาบดีคงได้อยู่อย่างสงบสุขเช่นเดิมไปแล้ว

 

 

“เหลวไหล” เฟิงเทียนอวี้ขมวดคิ้วเบาๆ น้ำเสียงไม่พอใจ “ลูกสาวของข้า เป็นที่หนึ่งของแคว้นหลิวอวิ๋น เจ้าอย่าได้ดูถูกตัวเองเกินไป ต่อให้เจ้าจะอ้วนกว่าคนทั่วไปบ้าง แต่ก็อ้วนแบบดูดี ไม่มีใครงดงามเท่าลูกสาวข้าอีกแล้ว”

 

 

เฟิงหรูชิงตกใจ นางอดที่จะเบ้มุมปากไม่ได้ เป็นความจริงที่ในสายตาผู้เป็นพ่อ ลูกสาวย่อมงดงามและอ่อนโยนเสมอ หากคำพูดของเฟิงเทียนอวี้ได้ยินไปถึงหูของอาณาประชาราษฎร์ ไม่รู้เหมือนกันว่าเขาจะถูกเยาะเย้ยเช่นไร

 

 

“ฝ่าบาท นี่ก็สายมากแล้วเพคะ อีกไม่นานก็ต้องว่าราชกิจช่วงเช้าแล้ว” หลิวหรงค่อยๆ ลุกขึ้น เดินไปอยู่ข้างๆ เฟิงเทียนอวี้อย่างช้าๆ น้ำเสียงของนางอ่อนโยนเปรียบได้กับน้ำ

 

 

สีหน้าของเฟิงเทียนอวี้แสดงถึงความรำคาญเล็กๆ สายตาอันเย็นชาของเขามองผ่านใบหน้าของหลิวหรงไป แล้วมองดูที่เฟิงหรูชิงอีกครั้ง

 

 

“ชิงเอ๋อร์ นี่ก็สายมากแล้ว เดี๋ยวพ่อว่าราชกิจช่วงเช้าเสร็จแล้วจะมาเยี่ยมลูกใหม่นะ”

 

 

“เสด็จพ่อ หม่อมฉันไม่เป็นไรแล้ว ไม่ต้องเป็นห่วงหรอกเพคะ”

 

 

“ไม่ได้หรอก เจ้าเป็นลูกสาวของพ่อ พ่อก็ต้องมาอยู่เป็นเพื่อนเจ้าบ่อยๆ ” เฟิงเทียนอวี้ลุกขึ้นจากเตียง เขามีทีท่าน่าเกรงขาม ดูดุดัน

 

 

“ทหาร ช่วงนี้องค์หญิงไม่สบาย ถ้าไม่มีคำสั่งของข้า ใครก็ห้ามเข้ามารบกวนนางเด็ดขาด”

 

 

ตอนที่เขาพูดพร้อมหันหน้าไปมองที่หลิวหรง

ติดตามต่อได้ที่ meenovel.com