เฟิงหรูชิง องค์หญิงหมอเทวดา - ตอนที่ 8

เฟิงหรูชิงหยีตา ปิดปากไม่พูดจา

 

 

ฝูเฉินเห็นเฟิงหรูชิงไม่พูดอะไร รู้สึกว่าใจมันตุ๊มๆ ต่อมๆ “นอกจากตำราอาหารบำรุงสุขภาพแล้ว ข้ากับชิงหานยังทำอะไรได้อีกหลายอย่าง แต่พวกข้าไม่ได้กินอะไรมาหลายปีแล้ว ไม่มีเรี่ยวแรง รอให้เรี่ยวแรงของพวกข้ากลับคืนมาเป็นปกติแล้ว พวกข้าจะเป็นลูกสมุนที่แข็งแกร่งให้เจ้า”

 

 

“แล้วพวกเจ้าจะฟื้นพลังได้ยังไง”

 

 

“ข้ากับชิงหานมีร่างกายที่พิเศษ แค่มียาวิเศษเป็นอาหารให้พวกข้าก็พอ ตามสภาพของพวกข้าตอนนี้ ยาวิเศษระดับสามก็เพียงพอแล้ว”

 

 

ฝูเฉินชูสามนิ้วด้วยท่าทีระมัดระวังตัว สายตาที่มองไปที่เฟิงหรูชิงเจือไว้ด้วยความเกรงกลัว

 

 

“ยาวิเศษระดับสามหรือ ทำไมเจ้าไม่ไปขโมยมาล่ะ” เฟิงหรูชิงไม่สบอารมณ์

 

 

ในทวีปนี้ ยาวิเศษสองระดับแรกก็นับว่าหาซื้อยากแล้ว ยาวิเศษระดับสามยิ่งราคาสูงเสียดฟ้าขึ้นไปใหญ่ ต่อให้นางเอาเงินเก็บของตัวเองทั้งหมดออกมา อย่างมากก็ซื้อได้แค่ยาวิเศษสองระดับแรก จะนับประสาอะไรกับเจ้าหมอนี่…ที่บอกว่าต้องใช้ยาวิเศษระดับสาม

 

 

“ไม่ต้องขโมย ไม่ต้องขโมย เจ้าเป็นทา…” คำว่าทาสยังไม่ทันพูดจบ ฝูเฉินก็มองเห็นสายตาอันดุร้ายของเฟิงหรูชิงเสียแล้ว ทำเอาตกใจจนต้องกลืนคำพูดกลับลงคอไป “เจ้าเป็นพ่อแม่ผู้เลี้ยงดูพวกข้า ต้องมีวิธีหายาวิเศษระดับสามออกมาให้พวกข้าสิ เพียงแต่พลังของเจ้าในตอนนี้ต่ำมาก คิดว่า…อย่างมากก็ปลูกได้แค่ยาวิเศษระดับหนึ่ง”

 

 

ยาวิเศษต้องใช้การประสานพลังศักดิ์สิทธิ์แห่งฟ้าดินเข้าด้วยกัน แม้ฝูเฉินมีวิธีให้คนทำขึ้นเองได้ แต่มันก็ขึ้นอยู่กับพลังของคนคนนั้นด้วย

 

 

“แล้วข้าจะออกไปจากที่แห่งนี้ได้ยังไงล่ะ” เฟิงหรูชิงบ่นงึมงำอยู่ครู่หนึ่ง

 

 

นางออกมาจากตำหนักที่ประทับนานพอสมควรแล้ว ถ้ายังไม่กลับไป เกรงว่าจะมีคนรู้เข้า

 

 

“พวกข้าจะส่งเจ้ากลับไป ต่อไปถ้าเจ้าต้องการมาที่นี่อีก แค่ส่งเสียงเรียกพวกข้าก็พอ”

 

 

“ได้ งั้นเจ้าลองให้ข้าออกไปจากที่นี่”

 

 

เสียงพูดเพิ่งจะสิ้นไป เฟิงหรูชิงรู้สึกราวกับแสงอาทิตย์อันอบอุ่นครอบกายนางไว้ จากนั้น แสงสว่างจ้าก็ทำให้นางลืมตาไม่ขึ้น เมื่อแสงจางไป นางลืมตาขึ้นอีกครั้งก็พบว่าตัวเองกลับมาอยู่ตำหนักที่ประทับเรียบร้อยแล้ว

 

 

เฟิงหรูชิงเหลือบตาลงดู นิ้วมือของนางลูบที่ข้อมือเบาๆ ในเวลานั้นด้ายแดงที่ข้อมือไม่อยู่แล้ว ราวกับว่าไม่เคยปรากฏมาก่อน

 

 

ประตูตำหนักถูกเปิดออก นางกำนัลหน้าตาสะสวยนางหนึ่งถือข้าวต้มหนึ่งถ้วยเดินจากด้านนอกเข้ามาในตำหนัก นางมองเห็นเฟิงหรูชิงที่นั่งพิงหัวเตียงอยู่ก็รู้สึกเบาใจ “นี่เป็นข้าวต้มที่ฝ่าบาทรับสั่งให้จัดให้องค์หญิง บ่าวจะช่วยป้อนให้องค์หญิงนะเพคะ”

 

 

นางกำนัลที่อยู่ตรงหน้า เป็นคนแรกที่เฟิงหรูชิงเจอหลังจากฟื้นขึ้นมา เพียงแต่สาวน้อยผู้นี้ถูกนางทำให้ตกใจ จึงรีบวิ่งออกไปโดยไม่แม้แต่จะเหลียวกลับมาดู

 

 

“ตอนนี้ข้ายังไม่กินข้าวต้ม เจ้าวางไว้ก่อนเถอะ ข้ามีเรื่องจะพบเสด็จพ่อ”

 

 

ชิงหลิงใจหล่นไปที่ตาตุ่ม รีบเดินเข้าไปประคองตัวของเฟิงหรูชิง “องค์หญิงยังไม่หายดี ควรพักผ่อนให้มากเจ้าค่ะ ไว้วันหลังค่อยคิดบัญชีกับถานซวงซวงก็ยังไม่สายนะเพคะ”

 

 

หลายปีมานี้ ชิงหลิงช่วยเฟิงหรูชิงก่อเรื่องขึ้นไม่น้อย นายกับบ่าวจับคู่กันเป็นหญิงเสเพลอันดับหนึ่ง ดังนั้น เมื่อเห็นเฟิงหรูชิงพยายามยันตัวลุกขึ้น สิ่งแรกที่ชิงหลิงคิดก็คือองค์หญิงจะไปเล่นงานถานซวงซวง อีกแล้ว

 

 

ก็จริงนะ ถานซวงซวงนั่นเกือบทำให้องค์หญิงต้องตาย องค์หญิงจะปล่อยนางไปได้ยังไงกัน!

 

 

“ข้าจะไปหาถานซวงซวงทำไม ข้ามีธุระต้องคุยกับเสด็จพ่อ เจ้าไม่ต้องตามข้าไปหรอก”

 

 

เฟิงหรูชิงขมวดคิ้ว นางลุกลงจากเตียง มือคว้าเอาเสื้อมาคลุมตัวไว้

 

ติดตามต่อได้ที่ meenovel.com

ชิงหลิงมองดูเฟิงหรูชิงอย่างสับสน ไม่รู้ว่าตนคิดไปเองหรือเปล่า ตั้งแต่องค์หญิงฟื้นกลับมา ดูเย็นชากับนางมากทีเดียว