กลยุทธ์เด็ด เสพติดรักภรรยาของผม - ตอนที่ 03 ฉันน่าจะสมรสกับคุณ

อ่านนิยาย กลยุทธ์เด็ด เสพติดรักภรรยาของผม บทที่ 3 ออนไลน์

เปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จ หลินสินเหยียนออกมาจากห้องลองเสื้อ คุณได้ดูไปที่ห้องลองเสื้อตรงซ้ายมืออีกรอบ กลับทำให้พบว่าประตูปิดสนิทแล้ว

“กับท่าทางของคุณมากมายจ้ะ”

บุคลากรมีแววมากมาย โดยมากเพียงแค่มองรูปร่างก็สามารถเลือกชุดที่เหมาะสมกับคนๆนั้นออกมา หลินสินเหยียนใส่เดรสสีฟ้าครามแล้วยกให้ผิวของคุณยิ่งมองขาวขึ้นไปอีก สายคาดเอวได้โชว์เอวที่เพรียวลมบางออกมา ค่อนข้างจะผอมเกร็งไป แม้กระนั้นบริเวณใบหน้าเผยออกมาได้สวยสดงดงามมากมาย

หลินกั๋วอันดูแล้วสมควรก็เลยไปจ่ายตังค์ พอสมควรแล้วถึงพบว่าเดรสตัวละสามหมื่นกว่าหยวน แต่ว่าพอนึกได้ว่าคุณไปพบคนของเครือญาติควร ก็เลยได้กัดฟันจ่ายตังค์ เสร็จแล้วได้กล่าวด้วยเสียงเย็นชา “ไปเหอะ”

หลินสินเหยียนได้ทราบซึ้งถึงความใจดำของเขาตั้งนานแล้ว ความไม่แยแสของนาทีนี้ยังคงทำให้หัวใจคุณเจ็บแน่นอีกเหมือนปกติ

คุณก้มเดินตามข้างหลังเขาไปขึ้นรถ

ไม่นานรถยนต์ก็ได้หยุดอยู่ที่หน้าวิลล่าของเครือญาติหลิน

คนขับเปิดประตูให้หลินกั๋วอัน เขาโน้มตัวลงมา หลินสินเหยียนตามมาคราวหลัง

ยืนอยู่หน้าวิลล่า คุณใจลอยไปหลายวิ ในระหว่างที่คุณกับแม่ดำรงชีวิตอย่างทรมาณสาหัสเสมือนตายทั้งเป็นเนื่องจากว่าลักษณะของการป่วยของน้องชาย บิดาของคุณกับภรรยาน้อยคนนั้น กำลังเพลินอยู่ในวิลล่าที่ล้ำยุครวมทั้งจูงใจนี้

มือทั้งสองข้างของคุณจับแน่นอย่างควบคุมมิได้

“เอ็งยังยืนเซ่อซ่าอยู่เพราะเหตุไร?” หลินกั๋วอันรู้สึกว่าไม่มีมีคนเดินตามตนเอง เขาหันกลับมาดูแว็บนึง ก็มองเห็นคุณยืนทึ่มอยู่หน้าประตู

หลินสินเหยียนรีบเดินตาม ได้ยินคนใช้ของกล่าวว่าคนของเครือญาติควรยังไม่ถึง หลินกั๋วอันก็เลยให้คุณรออยู่ในห้องรับแขก

ตำแหน่งที่ใกล้ขอบหน้าต่างของห้องรับแขกมีเปียโนวางอยู่ตัวนึง Steinway& sons สร้างจากเยอรมนี ราคาสูงมากมาย แม่ซื้อให้คุณตอนคุณอายุได้ห้าขวบ

คุณถูกใจตั้งแต่เด็ก ตอนอายุสี่ปีครึ่งก็เริ่มเรียนเปียโนแล้ว ภายหลังจากถูกส่งไปที่ต่างประเทศ คุณก็ไม่เคยสัมผัสมันอีกเลย

คุณเอามือยื่นไปอย่างระงับใจมิได้ ทั้งยังเคยชินและก็ตื่นเต้น

นิ้วชี้ของคุณวางอยู่บนแป้น ออกแรงเบาๆติ๊งเสียงนึง เสียงที่เพราะแล้วก็ชัดก้องออกมา เนื่องจากว่ามิได้เล่นมานานมากแล้ว นิ้วมือของคุณกระด้างไปมากมายเลย

“คนไหนอนุญาตให้เอ็งสัมผัสของของฉัน? !” เสียงที่ดังกระหึ่มซ่อนเร้นด้วยความโกรธเคือง ดังมาจากด้านหลังคุณ

ของของคุณ?

หลินสินเหยียนหันหลัง มองเห็นหลินหยู่หานกำลังยืนอยู่ด้านหลังคุณอย่างดุร้าย นึกออกว่าคุณเด็กกว่าตนเองปีเดียว ปีนี้อายุสิบเจ็ด ได้ตกทอดข้อดีของเสิ่นซิ่วฉิง ใบหน้าไม่เลว

แม้กระนั้นใบหน้าที่กัดฟันแล้วก็จ้องหน้าไว้ดุร้ายมากมาย

“ของคุณ?”

พวกคุณทำลายชีวิตสมรสของแม่ รอใช้เงินพวกนั้น ปัจจุบันนี้แม้กระทั้งของขวัญที่แม่มอบให้ตนเอง ก็เปลี่ยนเป็นของคุณแล้ว?

คุณเบาๆกำมือไว้แน่น บอกในใจรอบแล้วรอบเล่าว่าอย่าใจร้อน อย่าใจร้อน ด้วยเหตุว่าในช่วงเวลานี้คุณยังไร้สติปัญญาเอาของที่เป็นของคุณกลับมา

คุณต้องทรหดอดทน!

คุณไม่ใช่เด็กสาวที่แปดปีกลายถูกบิดาส่งไปต่างถิ่นและก็มัวแต่ร้องไห้แล้ว ในช่วงเวลานี้คุณโตแล้ว!

“มึง——ก็คือหลินสินเหยียน? !”หลินหยู่หานดึงสติกลับมา วันนี้เป็นวันที่คนของเชื้อสายควรมา พ่อรับสองแม่ลูกคู่นั้นกลับประเทศ

หลินหยู่หานยังนึกออก ในช่วงเวลาที่หลินกั๋วอันส่งพวกหลินสินเหยียนไป ใบหน้าของหลินสินเหยียนที่ยอตัวอยู่บนพื้นแล้วก็กอดขาของหลินกั๋วอันไว้พร้อมขอความช่วยเหลือเขา

“บิดารับมึงกลับมา คงจะดีใจมากเลยสิท่า?” หลินหยู่หานมือกอดอกไว้ มองดูคุณด้วยสายตาเหยียดหยาม “มึงก็อย่าเหิมใจเลย เอาเอ็งกลับมา ก็แค่จะให้มึงแต่งเข้าเชื้อสายต้อง ได้ยินว่าเพศชายคนนั้น——”

ระหว่างที่บอก หลินหยู่หานก็ได้ปิดปากเยาะเย้ยขึ้นมา

นึกถึงผู้ที่หลินสินเหยียนจะสมรสด้วยเป็นผู้ที่ไม่อาจจะมีเรื่องมีราวอย่างว่าได้ แล้วก็เป็นผู้ที่เดินมิได้ ก็อดแฮปปี้บนความทุกข์ใจของบุคคลอื่นมิได้

เรื่องสมรสเกิดเรื่องใหญ่ในชีวิต กลยุทธ์เด็ด เสพติดรักภรรยาของผมแต่งกับเพศชายอย่างนั้น ชาตินี้จะไม่พังทลายไปเลยหรอ?

หลินสินเหยียนย่นคิ้ว

ในเวลานี้เอง ขี้ข้าได้เดินมาบอกว่า “คนของเครือญาติต้องมาแล้วจ้ะ”

หลินกั๋วอันเป็นคนไปรับเข้ามาในบ้านเอง

เพียงพอหลินสินเหยียนหันมาก็มองเห็นเพศชายที่นั่งอยู่บนรถเข็นรวมทั้งถูกคนเข็นเข้ามา บริเวณใบหน้าของเขาชัด ใบหน้าหล่อรูปร่างสง่า ถึงนั่งอยู่บนรถเข็น ก็ทำให้คนไม่กล้าดูถูกเหยียดหยาม

บริเวณใบหน้านี้ ก็คือเพศชายที่คุณมองเห็นในห้องลองเสื้อที่กำลังกระจู๋กระจี๋กับสตรีอยู่หรอ?

ไม่คิดเลยว่าเขาจะเป็นคุณชายใหญ่ของเชื้อสายควร? !

แม้กระนั้นตอนอยู่ในห้องลองเสื้อ คุณมองเห็นเขาสามารถยืนขึ้นได้อยู่นี่ รวมทั้งยังกอดเพศหญิงคนนั้นไว้ด้วย มองไม่ออกเลยว่าขาจะมีปัญหา

นี่มันอะไรกันแน่?

ในระหว่างที่คุณยังคิดไม่ตกว่าเพราะอะไรเพศชายคนนี้จะต้องแกล้งเป็นทำเป็นง่อยเปลี้ยเสียขา หลินกั๋วอันได้เรียกคุณทีนึง “สินเหยียนรีบมาเร็ว ท่านนี้ก็คือคุณผู้ชายใหญ่ของเครือญาติต้อง”

หลินกั๋วอันยักไหล่ทั้งสองข้างไว้ อาการนับถือสุภาพอ่อนโยน โก่งตัวและก็ยิ้มอย่างประจบประแจง “คุณผู้ชายควร คนนี้ก็คือเหยียนเหยียนครับ”

หลินกั๋วอันรู้สึกเสียดาย เป็นถึงคุณผู้ชายใหญ่ของเครือญาติควร เค้าหน้ารูปหล่อสง่างาม กลับแปลงเป็นคนไม่สมประกอบไปซะแล้ว

สายตาของต้องจิ่งห้าวตกอยู่ที่บนตัวของหลินสินเหยียน ดูแล้วอายุยงยังไม่มากมาย ผอมบางเหลือเกิน ใบหน้าดูราวกับว่าคนขาดสารอาหาร

เขาย่นคิ้วแน่น นี่เป็นงานสมรสที่แม่ตกลงให้เขา บวกกับแม่ก็จากไปแล้ว ในฐานะที่เป็นลูกชาย เขาจะไม่ทำตามคำสั่งมิได้ ด้วยเหตุนี้ภายหลังที่ไปที่ต่างประเทศถูกงูที่มีพิษกัดแล้ว เขาได้ปล่อยข่าวออกมาว่ากำจัดพิษนั้นออกมาจากร่างกายมิได้ ก็เลยแปลงเป็นคนไม่สมประกอบ แถมยังทำเรื่องอย่างว่ามิได้ ก็คือต้องการให้เครือญาติหลินกลับคำกล่าว

แต่ว่าไม่เคยคิดเลย ว่าเครือญาติหลินจะไม่คืนคำเลย

ควรจิ่งห้าวเงียบสนิท สีหน้าท่าทางยิ่งอยู่ยิ่งมืดมัวอย่างชัดเจน หลินกั๋วอันนึกว่าเขาไม่สบอารมณ์ ก็เลยรีบชี้แจงว่า “ในขณะนี้คุณยังเด็กอยู่ พึ่งจะอายุสิบแปด สักครู่พอเพียงโตเต็มกำลังแล้วควรจะเป็นสาวสวยแน่ๆนะครับ”

ต้องจิ่งห้าวเยาะเย้ยอยู่ในใจ มองคนงามไม่ออก กลับรู้สึกได้ถึงความไม่ดีเหมือนปกติ ไม่แคร์ว่าเขาเป็น‘พิการ’ก็จะให้บุตรสาวสมรสกับเขา

สีหน้าท่าทางแววตาของเขาเย็นชา รอยยิ้มตรงมุมปากเห็นได้ชัดว่าสื่อความหมายลึกซึ้ง “ผมไปทำธุระที่ต่างถิ่น ไม่ทันระวังได้รับบาดเจ็บ ขาทั้งสองข้างนี้เกรงว่าคงเดินมิได้แล้ว แถมถัดไปก็ไม่อาจจะปฏิบัติภารกิจของผัวได้——”

“ฉันไม่ถือสาจ้ะ” หลินสินเหยียนตอบในทันที

หลินกั๋วอันรับปากคุณแล้ว ขอเพียงแค่แต่งเข้าเครือญาติต้องก็จะคืนของหมั้นของแม่ให้ ถึงแต่งเข้าวันนั้น หย่ากันในวันต่อมา เวลานี้คุณก็จะตอบตกลงเช่นเดียวกัน

ใช้เวลาทำความเข้าใจกับคำบอกเล่าอยู่ชั่วครู่เดียวหลินสินเหยียนคิดเรื่องที่หลบอยู่ในนั้นได้รู้เรื่องหมด เขาสามารถลุกได้ แต่นั่งรถเข็นมาที่เครือญาติหลิน คงจะเพราะว่าเพศหญิงคนนั้น เขาไม่อยากกระทำตามคำมั่นสัญญาที่ให้ไว้เลย ต้องการที่จะให้เชื้อสายหลินเป็นข้างกลับคำพูดกับงานสมรสนี้ก่อน

แต่ว่าเขานึกไม่ถึงว่าหลินกั๋วอันจะยอมเสียลละบุตรสาวที่ไม่เอ็นดูคนนี้ มาทำตามอย่างคำปัญญาที่ให้ไว้

ควรจิ่งห้าวหรี่ตาดูคุณ

meenovel.com/novel/konlayut-ded/

หลินสินเหยียนถูกเขามองดูจนกระทั่งแผ่นข้างหลังหนาวเย็น ในใจชอกช้ำ คุณเองก็เต็มใจแต่งเข้าเชื้อสายต้องไหนกันล่ะ?

ไม่ตอบตกลง คุณจะกลับประเทศได้อย่างไร จะแย่งชิงของที่สูญเสียไปกลับมาได้อย่างไร?

คุณยิ้มมุมปาก ความขมขื่นในนั้นมีเพียงแค่คุณเพียงแค่นั้นที่ทราบ “เราได้หมั้นหมายกันไว้ตั้งแต่เด็ก คุณเปลี่ยนเป็นแบบไหน ฉันล้วนน่าจะสมรสกับคุณจ้ะ”

สายตาของต้องจิ่งห้าวสุขุมมากขึ้นไปอีก เพศหญิงคนนี้ฝีปากกล้าดีหนิ

หลินกั๋วอันฟังไม่ออกว่ามีความผิดธรรมดาอะไร เขาถามหยั่งท่าที “วันงานมงคลสมรส——”

สีหน้าท่าทางของควรจิ่งห้าวเปลี่ยนไปเปลี่ยนมาอย่างเร็ว ในที่สุดได้กลับคืนสู่ความสงบเงียบ “ก็จะต้องประพฤติตามคำสาบานอยู่แล้ว นี่เป็นงานแต่งงานลำดับที่สองเครือญาติตกลงเอาไว้ตั้งนานแล้ว จะไม่ทำตามสัญญาได้อย่างไร”

หลินสินเหยียนหลุบตาลง รวมทั้งเก็บความคิดไว้ ไม่กล้าไปดูเขา เห็นได้ชัดว่าเขาก็ไม่ชอบใจกับงานแต่งงานนี้

ในเวลานี้ตอบตกลง ก็แค่กระทำตามคำปัญญาเฉยๆ

“อย่างนี้ก็ดีแล้วเช่นกันขอรับ” หลินกั๋วอันมีความสบาย ใช้บุตรสาวที่ไม่สะดุดตาสมรสกับเครือญาติควร ย่อมเป็นการดีอยู่แล้ว

แม้เครือญาติหลินก็มั่งคั่งอยู่ แต่ว่าพอเพียงเทียบกับเชื้อสายต้องแล้ว มันเปรียบเทียบไม่ติดจริงๆไม่ กล่าวอย่างแน่แท้กว่าเป็นถ้าเกิดเทียบกับเครือญาติต้องแล้วทีนี้คือฉลามกับกุ้งแห้ง

เอามาเทียบเคียงกันมิได้เลยด้วย!

หลินกั๋วอันน้อมตัวแล้วก็พูดเสียงต่ำ “ผมได้ให้คนเตรียมอาหารเย็นไว้แล้ว อยู่กินข้าวตรงนี้ก่อนแล้วพอหลังจากนั้นก็ค่อยกลับครับ”

ควรจิ่งห้าวย่นคิ้ว

เขาที่ประจบประแจงคนมีอำนาจทรัพย์สินอย่างนี้ ท่าทางอุบาทที่แปรไปทำให้คนเกลียด

“ไม่ต้องแล้ว ผมยังติดธุระต่อ” ควรจิ่งห้าวไม่ยอมรับ กวนจิ้งรอเข็นเขาออกไปภายนอก ในเวลาที่เข็นผ่านข้างกายของหลินสินเหยียน ควรจิ่งห้าวยกมือขึ้นมาส่งสัญญาณให้กวนจิ้งหยุด แล้วหลังจากนั้นเขาได้เงยขึ้น “คุณหลินพอเพียงมีว่างมั้ยนะครับ?”