กลยุทธ์เด็ด เสพติดรักภรรยาของผม - ตอนที่ 12 ถัดไปเรียกฉันว่าพี่ชาย

อ่านนิยาย กลยุทธ์เด็ด เสพติดรักภรรยาของผม บทที่ 12 ออนไลน์

คุณเป็นสตรีแบบไหน เขาย่อมทราบกันดีอยู่แล้วที่สุด!

พอนึกถึงเอกสารที่ถูกกาแฟหกใส่เมื่อคืน เขาก็ไปที่ห้องทำงาน เอาไปที่บริษัท และก็ให้คนปริ้นท์ให้ใหม่อีกฉบับ

เพียงพอเข้าประตูมา ต้องจิ่งห้าวก็พบว่าโต๊ะหนังสือนั้นถูกแตะ

สถานที่นี้เว้นแต่ ป้าหยู กวนจิ้ง แม้กระทั้งไป๋จวู่เวยก็ยังไม่เคยเข้ามาก่อน

คนใดกันกัน？

สตรีคนนั้นแอบเข้ามาในห้องทำงานของเขาแบบนั้นหรอ?

เขาเดินไปที่โต๊ะ ก็เจอเอกสารที่ถูกแปลด้วยลายมืออยู่ฉบับหนึ่ง เขายื่นมือออกไปจับมา ลายมือที่งาม มันวิจิตรบรรจงเป็นระเบียบเรียบร้อยมากมาย

เขาย่นคิ้ว หญิงคนนั้นเขียนแบบนั้นหรอ?

คุณทราบภาษาประเทศA？

ต้องจิ่งห้าวรู้สึกไม่ค่อยต้องการจะเชื่อ

เวลาที่เขาวางเอกสารลง แล้วจะไปพบเพศหญิงคนนั้นเพื่อถามให้เด่นชัดนั้น ก็มีกระดาษโน๊ตตกออกมาจากเอกสารนั้น บนนั้นเขียนเอาไว้ว่า : ขออภัยที่เข้ามาในห้องทำงานของคุณโดยที่มิได้ขอก่อน แต่เมื่อวานนี้เอกสารของคุณจะต้องมาแฉะเนื่องจากฉัน ด้วยเหตุดังกล่าว ฉันอยากได้ทำสุดความสามารถเพื่อปรับแก้มันกลับมาให้ได้ ภาษาของประเทศAนั้นไม่ง่ายที่จะทำความเข้าใจเลย ฉันแปลเป็นภาษาจีนโดยที่มิได้รับอนุญาต เพื่อคุณอ่านได้ง่าย ถือได้ว่าเป็นการใช้ที่ทำเอกสารของคุณแฉะ

——หลินสินเหยียน

ควรจิ่งห้าวบีบกระดาษโน๊ตในมือ แล้วหลังจากนั้นก็ดูรายละเอียดในเอกสารที่ถูกแปลครบทั้งหมดทั้งปวงสิบหน้า ทั้งสิ้นถูกเขียนด้วยมือ ความโมโหที่คุณแอบเข้ามาในห้องทำงานของเขาโดยมิได้รับอนุญาตก็หายไปน้อย

เขาจ้องมองไปที่ลายมือที่งาม ทันทีนั้นก็กำเนิดความข้องใจเกี่ยวกับหญิงคนนี้ขึ้นมาบางส่วน

นี่คุณทราบภาษาที่ไม่ได้รับความนิยมด้วยแบบนั้นหรอ

ควรจิ่งห้าววางกระดาษโน๊ตลง และจากนั้นก็เอาเอกสารฉบับนั้นไปที่บริษัท

ในตอนที่หลินสินเหยียนตื่นมานั้นก็เที่ยงตรงแล้ว กลยุทธ์เด็ด เสพติดรักภรรยาของผมป้าหยูเตรียมอาหารไว้ให้คุณเป็นระเบียบ คุณรู้สึกเกรงอกเกรงใจบางส่วนที่ตนเองตื่นสายเกินความจำเป็น

ป้าหยูยิ้ม “ตรงนี้ ธรรมดามันซึมเซามากมาย คุณสุภาพบุรุษไม่นอนตื่นสาย ภายหลังที่คุณเข้ามาอยู่ ตรงนี้ก็ค่อยมีความเป็นมนุษย์ปกติขึ้นมาหน่อย”

หลินสินเหยียนยิ้ม “คุณไป๋ท่านนั้น มิได้มาตรงนี้หลายครั้งหรอค่ะ? ”

สีหน้าท่าทางของป้าหยูแปรไป นี่คุณหึงหวงถ้าอย่างนั้นหรอ?

หลินสินเหยียนมิได้สื่อความหมายอื่นจริงๆก็แค่ถามออกไปเฉยๆเพียงเท่านั้น ภายหลังจากถามไปรวมทั้งรู้สึกเศร้า

“ก็นานๆครั้งเท่าไรหรอกจ้ะ ก่อนหน้าคุณผู้ชายก็เย็นชากับคุณเช่นเดียวกัน——”ป้าหยูเองก็แปลกใจเช่นกัน ความนึกคิดที่มีต่อคุณนั้นแปรไปแล้วแบบนั้นหรอ?

ยาวนานหลายปีมานี้มิได้หลงเสน่ห์คุณ แล้วมาหลงเสน่ห์เอาในไม่กี่วันนี้ได้อย่างไร?

ป้าหยูคิดอย่างไรก็นึกไม่ออก

หลินสินเหยียนคิด ว่ากันว่าความคิดของเพศหญิงนั้นยากแท้เข้าใจ เพศชายเองก็เช่นเดียวกันล่ะ

โดยยิ่งไปกว่านั้นเพศชายอย่างควรจิ่งห้าว

งานนั้นมันล้มเหลวลงไปแล้ว หลินสินเหยียนไม่ได้อยากจะเอ้อระเหยลอยชายแบบงี้ถัดไป คุณควรจะมีอาชีพป้อมอาจ ของของแม่เวลานี้แน่ๆว่ายังเอากลับมามิได้อย่างไม่ต้องสงสัย

ร่างกายนั้นก็เหลือเงินอยู่ไม่มากแค่ไหน คุณอยู่ตรงนี้ก็มิได้จำเป็นจะต้องใช้เงินอะไร แต่แม่ต้องใช้

พอกินข้าวเสร็จ คุณก็ออกมาจากบ้าน

ผู้ที่ไม่มีวุฒิการศึกษา ไม่มีประวัติการทำงานแบบคุณ การหางานก็นับได้ว่าเป็นเรื่องยากมากมายจริงๆ

ภายหลังจากข้างหลังชนฝา หลินสินเหยียนก็หาได้แค่เพียงงานระดับล่างแค่นั้น

ห้องอาหารสุดหรูร้านค้าหนึ่ง กำลังรับสมัครพนักงานที่ทำหน้าที่ในการเสิร์ฟ

meenovel.com/novel/konlayut-ded/

ตรงนี้มิได้ควรต้องมีวุฒิการศึกษา ขอเพียงแค่คุณมีเชาวน์ปัญญา สนองตอบอย่างเร็วก็พอแล้ว ในตอนนี้คุณจำเป็นต้องมั่นใจว่าคุณมีเงินอยู่ในมือ โดยเหตุนี้ก็เลยเข้าไปสมัคร

หลินสินเหยียนนั้นเว้นเสียแต่เรื่องที่คุณไม่มีวุฒิการศึกษา แต่คุณเคยเข้าห้องเรียนที่มหาลัยมาก่อน การพูดแล้วก็กิริยาอาการของคุณนั้นมีตรรกะมากมาย การโต้ตอบก็เร็วทันใจ

ผู้จัดการห้องอาหารบอกให้คุณมาปฏิบัติงานในวันพรุ่ง

ไม่ว่าจะอย่างไรก็มีงานทำแล้ว หลินสินเหยียนอารมณ์ดียิ่งขึ้นมาหน่อย ออกมาจากห้องอาหาร รวมทั้งเดินเที่ยวริมทางอยู่ตามลำพัง

ในขณะที่ดวงอาทิตย์ตกดิน ดวงตะวันก็เหลือร่องรอยสีแดงไว้ที่เส้นขอบฟ้า แสงสีแดง สะท้อนลงมาบนถนนหนทาง ร่างของหลินสินเหยียนถูกลากออกมาเป็นเงายาวๆ

คุณอยู่เพียงลำพัง มองโดดเดี่ยวอ้างว้าง

“สินเหยียน”

ภายหลังได้ยินเสียงนั้นหลินสินเหยียนก็เบือนหน้าไปดูต้นเหตุของเสีย เหอรุ่ยเจ๋อก็วิ่งข้ามถนนมาจากทางฝั่งตรงข้าม

“ฉันนึกว่าฉันลายตาไปแล้ว”เขายิ้ม

“แพทย์เหอ”หลินสินเหยียนเองก็รู้สึกฉงนใจแบบเดียวกัน พบเขาอีกรอบแล้ว “เพราะเหตุใดนายยังอยู่ในประเทศนี้อีกล่ะ? ”

เขามองดูหลินสินเหยียน ลังเล “ฉันกลับมาดำเนินงานแล้ว”

หลินสินเหยียนระลึกถึงเรื่องที่โรงหมอวันนั้น ที่คณบดีดันเขาด้วยตัวเองเลย ก็รู้เรื่องในทันทีทันใด

“โรงหมอนั้นดูแลนายอย่างดีเยี่ยมใช่ไหมล่ะ? ”

เนื่องจากจำเป็นต้องดูแลแม่ คุณก็เลยไร้ใบปริญญา เวลานี้จะหางาน ก็เกิดเรื่องที่ยากมากมายจริงๆ

เหอรุ่ยเจ๋อยิ้มอย่างอบอุ่น “ไม่เลวเลย”

ถ้าหากไม่ใช่เนื่องจากคุณไม่กลับไป ไม่ว่าจะดูแลดีแค่ไหนเขาก็ไม่เลือกอยู่ในประเทศนี้หรอก

ในประเทศ มีผู้คนจำนวนมากรวมทั้งหลายเรื่องที่เขาไม่ต้องการจะคิดถึง

หลินสินเหยียนเงยขึ้นมองดูฟ้า ฟ้ากำลังจะมืดแล้ว เกือบจะสองเดือนแล้วที่คุณกลับมา

ในเวลานี้ คุณยังคงงงมากแล้วก็หมดทางไปอยู่เลย

ต้องการจะแย่งของที่นับว่าเป็นของพวกคุณกลับคืนมา มันบอกง่ายดายเสียยิ่งกว่าทำ?

เหอรุ่ยเจ๋อสัมผัสได้ถึงอารมณ์ของคุณ ก็เอื้อมมือไปเอาผมทัดหูให้คุณ “หากว่าคุณมีเรื่องมีราวทุกข์ยากลำบากอะไร บอกฉันได้เลยจ๊ะ”

ก่อนหน้านี้ที่ผ่านมาเขาเคยช่วยอะไรคุณมากแล้ว หลินสินเหยียนยิ้มรวมทั้งส่ายศีรษะ

คบกับคุณมานั้นก็นาน สาวน้อยนี้คิดอย่างไร เขาก็เริ่มเข้าใจอยู่ ยอมที่จะให้ตนเองทุกข์ยากลำบาก ดีมากกว่าไปเป็นหนี้บุคคลอื่น

“คุณซนเหลือเกินแล้ว”

ซุกซนจนกระทั่งทำให้บุคคลอื่นรู้สึกเจ็บปวดหัวใจ

หลินสินเหยียนปิดปาก ไม่ใช่เพราะเหตุว่าไม่ต้องการที่จะอยากติดหนี้ติดสิน แม้กระนั้นกลัวว่าเป็นหนี้ไปแล้วจะจ่ายคืนมิได้

คุณยากจนข้นแค้นและก็ว่างเปล่า

“ฟ้ากำลังจะมืดแล้ว แพทย์เหอไม่กลับไปอยู่บ้านหรอ? ”หลินสินเหยียนถาม

คราวก่อนสินเหยียนก็มัวแต่จะเรียกเขาแบบงี้ เรียกเขาว่าแพทย์เหอ

“เหยียนเหยียน”เหอรุ่ยเจ๋อมองดูคุณ“ถัดไปไม่ต้องเรียกฉันว่าแพทย์เหอแล้วโอเคไหม？”

เขาดูหลินสินเหยียนอปิ้งตั้งใจจริง “เรียกชื่อ เรียกว่าพี่ก็ได้ รู้จักกันมาก็ตั้งนาน แต่ว่าคุณมัวแต่เรียกฉันว่าแพทย์เหอ มองห่างเหินกันมากมายเลย คุณรู้สึกว่ายังไง? ”

หลินสินเหยียนคิดอยู่ประเดี๋ยวเดียว เขาแก่กว่าตนเอง แล้วแต่ก่อนก็ดูแลคุณราวพี่ชาย “ถ้าเกิดแบบนั้นเรียกว่าพี่ดีไหม? ”

“เอ๊ะ” เหอรุ่ยเจ๋อใช้โอกาสนี้ ได้สนิทสนมกับคุณ เขายื่นมือออกมากอดคุณ รวมทั้งหัวเราะแบบไม่มีเสียง “ถัดไปเรียกฉันว่าพี่แล้วกัน”

“อะห้าว โน่นคุณหลินใช่ไหม? ”

ต้องจิ่งห้าวที่กำลังขับรถยนต์อยู่นั้นมิได้พึงพอใจผู้ที่อยู่ข้างถนน พอเพียงไป๋จวู่เวยกล่าวขึ้นมา สายตาของเขาก็ดูไปทางฝั่งนั้น