กลยุทธ์เด็ด เสพติดรักภรรยาของผม - ตอนที่ 34 ไปเข้าข้างเมีย

อ่านนิยาย กลยุทธ์เด็ด เสพติดรักภรรยาของผม บทที่ 34 ออนไลน์

ห้องทำงานของควรจิ่งห้าวนั้นมีความล้ำยุคอย่างมากมาย ห้องกว้างสะอาดตา วางแบบเรียบง่าย เป็นสีโทนเดียว ให้ความรู้ความเข้าใจสึกใจเย็นแล้วก็น่าเคารพ ข้างๆเป็นกระจกบานใหญ่ แสงไฟในห้องดีเลิศ

ยืนอยู่นั่น สามารถที่จะเห็นวิวทั่วทั้งเมืองได้

ควรจิ่งห้าวกำลังอ่านเอกสารอยู่ มิได้เงยขึ้นมองดู

หลินสินเหยียนถือเอกสารเดินไปข้างหน้า แล้วยื่นออกไป

ควรจิ่งห้าวมิได้รับ แต่ว่าเป็นการกล่าวบอกให้ว่า “วางบนโต๊ะ”

หลินสินเหยียนวางเอกสารลง อ้าปากที่จะบอกหลายทีแต่ว่าก็คิดคำกล่าวไม่ออก

อย่างนี้มันจะเริ่มอย่างไรดี?

กล่าวว่า คุณควรนายสามารถกลับไปอยู่ที่บ้านกับฉันหน่อยได้ไหม?

เพียงแค่คิดหลินสินเหยียนก็ทราบเลยว่าจะต้องถูกไม่ยอมรับแน่นอน

ควรจิ่งห้าวมีความคิดว่าเป็นไป๋จวู่เวย “มีเรื่องมีราวอะไรหรือไม่?”

เขากลับกระดาษไปอีกหนึ่งหน้า ยังคงไม่ละสายตาจากเอกสาร

“ฉันมีเรื่องมีราวอยากที่จะให้คุณควรช่วย” หลินสินเหยียนกลั้นหายใจกล่าวออกไป

ดุจว่าเสียงที่ได้ยินนั้นไม่ใช่ไป๋จวู่เวยเขาเลยแหงนขึ้นมองดู ก็มองเห็นหลินสินเหยียนที่ยืนอยู่เบื้องหน้า

หลินสินเหยียนส่งยิ้มไปให้โดยทันที“คุณควร”

วินาทีที่มองเห็นคุณนั้น ดวงตาของเขาแวบผ่านความชอบใจขึ้น แม้กระนั้นก็หายไปอย่างเร็ว

ดุจว่าการที่คุณมายืนอยู่หน้าโต๊ะทำงานของเขาเกิดเรื่องเหนือการคาดหมายมากมาย

ต้องจิ่งห้าวปิดเอกสารที่มองอยู่ลง นั่งเอนตัวไปอิงเก้าอี้ สายตาก็เลยตกไปอยู่ที่ตัวของคุณ การมองตรึกตรองที่ไม่คิดจะเก็บสักหน่อย บริเวณใบหน้า คอ อก เอวบางของคุณ ทุกหนทุกแห่งทุกตารางนิ้ว เขาไม่คิดจะพลาดเลยนิดหน่อย

“มาหาผมมีเรื่องมีราวอะไรหรือไม่?”

หลินสินเหยียนทำเป็นไม่กล้าสู้สายตาหยอกเย้าของเขา“คุณควร คุณทราบหรือไม่ว่าเพราะเหตุว่าคุณทำให้ฉันจะต้องตรากตรำแค่ไหน?”

“หืม?” ต้องจิ่งห้าวฉงนใจไม่น้อย

หลินสินเหยียนกำมือตนเอง กล่าวอย่างเยือกเย็นว่า“ไป๋จวู่เวยหาเรื่องฉันในบริษัท หัวข้อนี้อาจไม่ต้องให้ฉันบอก มีความคิดว่าคุณควรอาจจะรู้และเข้าใจดีแล้ว มีอีกอย่างเป็น เมื่อวานนี้ฉันแทบโดนคนลอบทำร้าย ก็เนื่องจากสมรสกับนาย ด้วยเหตุนี้แล้ว เพื่อให้มีความปลอดภัยของฉัน คุณต้องกลับไปอยู่ที่บ้านพร้อมฉันได้ไหม?”

ต้องจิ่งห้าวใช้มือข้างหนึ่งค้ำหน้าผากไว้ แล้วก็ใช้นิ้วกดตรงขมับตนเอง เหมือนกับเขานั้นจะล้ามากมายแล้ว ไม่ยินยอมแผดเสียง

หลินสินเหยียนที่ยืนอยู่นั้นก็ทำอะไรผิด ไม่เคยรู้ว่าเขานั้นแสดงว่ายังไง

ผ่านไปครู่หนึ่ง เขาก็ลืมตาขึ้น“เมื่อสักครู่คุณกล่าวว่าอะไรนะ?”

“นายกลับเชื้อสายหลินพร้อมทั้งฉันหน่อยได้ไหม” หลินสินเหยียนบอกอีกที

เสียงของเขาต่ำรวมทั้งนุ่มนวล“อ่อ”

ได้หรือไม่ก็ตอบหน่อยสิ

ในใจของหลินสินเหยียนทรมาทรกรรมไม่น้อย

ต้องการถาม แม้กระนั้นก็มีความคิดว่าไม่ค่อยดีสักเท่าไหร่ คิดไปคิดมาแล้ว สายตาของคุณก็ตกไปอยู่ที่เขาที่กำลังกดนวดตรงขมับของตนเอง

ในใจก็รู้สึกว่าเวลานี้คุณมาวิงวอนหลินสินเหยียนกล้าหาญเดินอ้อมโต๊ะทำงานเข้าไป บอกด้วยทีท่ากระทำตนผิดว่า “ให้ฉันช่วยนวดนะ”

เขาเก็บมือ แล้วหลับตาลง เหมือนกับอนุญาตแล้ว

หลินสินเหยียนไม่มีประสบการณ์ด้านนี้มาก่อน เลยทดลองที่จะกดที่ขมับเขามอง

ในเวลาที่ผิวทั้งคู่ได้สัมผัสกันนั้น ทำให้กล้ามของเขาตึงขึ้นมาในทันทีทันใด

หลินสินเหยียนรู้สึกว่าเขาป่วย เลยเบาแรงลง“อย่างงี้พอใช้ได้หรือไม่?”

เขาตอบรับด้วยน้ำเสียงแหบพร่าเลือน

หลินสินเหยียนใช้แรงแบบงี้นวดขมับทั้งสองข้างให้เขา กล้ามของเขาแน่นไปทุกส่วน มีความยืดหยุ่น ตรงมุมที่คุณยืนอยู่นั้น ดูลงไป โครงหน้าข้างๆของเขาไปถึงจนถึงคอ ลูกกระเดือกที่นูนออกมา ทำให้มองน่าหลงใหลอย่างมากมาย

หลินสินเหยียนไม่กล้าดูอีก หลบตาไปที่อื่นๆ ทดลองถามขึ้นว่า“ที่ให้นายไปเชื้อสายหลินกับฉันเนี่ยมิได้สื่อความหมายอะไรทั้งหมด เพียงแค่ไปกินข้าวปกติ ”

เขาดูด้วยสายตาที่ไม่เชื่อในสิ่งที่คุณบอก กลยุทธ์เด็ด เสพติดรักภรรยาของผมน้ำเสียงนั้นมีความหยอกเย้าเล่นผสมอยู่ “ใช่หรอ?”

จิตใจหลินสินเหยียนกระเหม็นตุก นี่คิดจะปกปิดเขามิได้จริงๆ

ว่าตามความเป็นจริง“ฉันก็แค่อยากที่จะให้หลินกั๋วอันมีความเห็นว่านายนั้นแท้จริงก็ถูกใจฉันอยู่ ในมือของเขามีของของฉัน ฉันอยากได้คืนมา ดังนั้นแล้ว คุณควร ตอบตกลงได้ไหม?”

หลินสินเหยียนกลัวว่าเขานั้นจะไม่ยอมรับ ก็กล่าวขึ้นอีกว่า “คุณต้อง วันนี้ฉันเกือบจะโดนน้ำร้อนสาดใส่ ถ้าหากไม่ใช่ด้วยเหตุว่าเพศหญิงของนายมีความคิดเห็นว่าฉันมีค่าขนาดนั้น ฉันก็คงจะไม่พบอะไรอย่างงี้หรอกใช่ไหม?”

คุณหยุดไปครู่หนึ่งก็บอกต่อว่าต่อขาน“เอกสารครั้งที่แล้วที่ฉันแปลให้ที่บ้าน ถึงจะคุยเรื่องราคากันแล้ว แม้กระนั้นนายก็ยังมิได้เอาเงินให้ฉันเลย โน่นฉันใช้เวลาตลอดทั้งคืนเลยจ้า เดี๋ยวนี้ฉันไม่เอาแล้ว ขอเพียงแค่คุณต้องช่วยฉัน”

สุดท้ายเขาก็ลืมตาขึ้น“คุณบอกขนาดนี้แล้ว ผมก็ไม่กล้าที่จะไม่ยอมรับแล้วล่ะ”

“ขอบพระคุณจ้ะคุณควร——”

ก็อกๆ——

คำกล่าวขอบคุณของหลินสินเหยียนยังไม่ทันได้กล่าวจบ เสียงเคาะประตูห้องทำงานก็ดังขึ้น

เส้นประสาทของหลินสินเหยียนตึงขึ้นมา ละมือที่นวดให้ควรจิ่งห้าวอยู่นั้นอย่างรู้สึกตัว ถอยไปอยู่ด้านข้าง

ต้องจิ่งห้าวดูคุณแวบนึงก็มิได้ถามอะไร ให้คุณทำไปแบบงั้น

หลินสินเหยียนก้มหัวลง นวดนิ้วมือของตนเองเบาๆฝ่ามือทั้งสองข้างของคุณนั้นเปียกชื้นไปด้วยเหงื่อ

หากไม่ใช่เนื่องจากจะยืมเปลือกเสือนี้ของควรจิ่งห้าวละก็ คุณไม่กล้าที่จะมาปฏิบัติดีกับเขาหรอก

คุณไม่มีที่ให้พึ่ง ในเวลานี้ใช้ได้เพียงแค่อำนาจของ‘ผัว’ มาเอาสิ่งที่เป็นของของคุณคืน

ไป๋จวู่เวยถือเอกสารเดินเข้ามา มองเห็นหลินสินเหยียนที่อยู่นั้นก็ย่นคิ้วโดยทันที กำลังจะถามคำถามว่าเพราะเหตุใดคุณถึงอยู่ตรงนี้ ในขณะนี้เองควรจิ่งห้าวก็กล่าวขึ้นว่า “มีอะไรหรือไม่?”

“มีเอกสารจำต้องให้ท่านเซ็นจ้ะ” ไป๋จวู่เวยฝืนยิ้มออกมา

เขายื่นมือรับมา เวลาที่อ่านเอกสารก็กล่าวขึ้นว่า “ที่ตรงนี้ไม่มีอะไรให้คุณทำแล้ว ออกไปก่อน”

หลินสินเหยียนเดินก้มตัวออกมาจากห้องไป

ไป๋จวู่เวยหันดูคุณน้อย ต้องการที่จะตบเข้าหน้าคุณเสียจริง นี่ เป็นชุบมือเปิบในตอนที่คุณไม่อยู่มาอ่อยต้องจิ่งห้าวหรือไร?

นี่มันเขตของคุณ หลินสินเหยียนคุณอย่าคิดที่จะล้ำเส้นเชียว!

“อะห้าว คุณ——”

“ผมบอกให้คุณเอาเอกสารที่แปลมา มีอะไรอย่างนั้นหรอ?”บริเวณใบหน้าเรียบนิ่งของเขานั้นได้แสดงสีหน้าท่าทางอะไรออกมา

ไม่เห็นร่องรอยการพูดพูดเท็จของเขาเลยนิดหน่อย

ในจิตไร้สำนึกของเขานั้นโยนความรับผิดชอบให้กับตนเองแล้ว

ไป๋จวู่เวยไม่คืนดีกับคุณ เพราะเหตุใดเขาถึงจะมองไม่ออก

แต่ว่ากับไป๋จวู่เวยแล้วเขาไม่อาจจะทำแบบนั้นได้

เขามีสิ่งที่จำต้องรับผิดชอบ

“ไม่มีจ้ะ” ไป๋จวู่เวยเข้ามานวดไหล่ให้เขา “ภายหลังจากนี้เรื่องเหล่านี้ให้ฉันเป็นคนทำก็ได้จ้ะ”

ต้องจิ่งห้าวตอบรับเสียงค่อย

meenovel.com/novel/konlayut-ded/

ข้างหลังเลิกงาน หลินสินเหยียนยืนอยู่ตรงถนนหนทางที่อยู่นอกอาคาร

มองเห็นรถยนต์สีดำที่ขับออกมาจากโรงหยุดรถยนต์นั้นคุณก็ยืดตัวขึ้น

ด้วยเหตุว่าคุณทราบว่ารถยนต์คันนั้นเป็นของใครกันแน่

และก็แล้วรถยนต์คันนั้นก็มาหยุดเบื้องหน้าคุณอย่างเร็ว วันนี้กวนจิ้ง มิได้อยู่ด้วย เขาเป็นพนักงานขับรถเอง กระจกรถเลื่อนลง

สายตาของควรจิ่งห้าวตกมาอยู่ที่คุณ

หลินสินเหยียนสวมกระโปรงสีแดง เสื้อเฉือนไหล่เก็บเอว ชายกระโปรงถึงด้วยข้างล่างเข่า เปิดเผยให้มองเห็นขาเรียวงามของคุณ

เพียงพอรู้สึกถึงสายตาที่เขาดูมาแล้วหลินสินเหยียนก็ชี้แจงว่า “ฉันกลัวว่าถ้าเกิดสวมเสื้อที่ไม่ดูดีจะมีผลให้คุณขายหน้า ในเมื่อฉันเป็นถึง‘เมีย’ ของคุณ”

คุณกลัวว่าหลินกั๋วอันเขาจะรู้ว่าว่าคุณกับต้องจิ่งห้าวปราศจากความรักต่อกัน

คุณใช้จังหวะในเวลาที่พักตอนกลางวัน กลับไปอยู่ที่บ้านไปแปลงชุด นี่เป็นของขวัญที่เหอรุ่ยเจ๋อให้คุณตอนคุณอายุครบสิบแปด คุณไม่มีจังหวะได้ใส่เลย

หลินสินเหยียนขาวอยู่แล้ว สีแดงยิ่งทำให้ผิวของคุณนั้นขาวอมชมพู รูปร่างไหปลาร้าที่งาม คอยาวระหง ทุกหนทุกแห่งนั้นชักชวนน่าดูไปหมด

ทำให้คนนึกออกอย่างขึ้นใจไปเลย

สายตาของต้องจิ่งห้าววูบไหว บอกด้วยน้ำเสียงเรียบว่า “ขึ้นรถ”

คุณนั่งอยู่ตำแหน่งด้านข้างผู้ขับ ด้วยเหตุว่านี่จะไปเชื้อสายหลิน จะต้องแสดงให้ครบชุด

สีหน้าท่าทางของต้องจิ่งห้าวนั้นนิ่งเหลือเกิน หลินสินเหยียนไม่ทราบว่าเขาแปลว่าอย่างไรกันแน่

หรือชุดที่คุณใส่ไม่เหมาะสมกับคุณหรอ?

น้อยมากที่คุณสวมชุดที่มีชีวิตชีวาอย่างนี้

ในขณะนั้นเหอรุ่ยเจ๋อพูดว่าเหมาะสมกับคุณ

วิวนอกกระจกรถโน่นภาพแสงสว่างทับกัน ราวกับกำลังย้อนภาพ เส้นแสงสว่างที่ทับกันไปๆมาๆตกกระทบบนบริเวณใบหน้าอันรูปหล่อของควรจิ่งห้าว ราวกับเป็นเช่นฝันอันเลิศหรู

ที่มีความรู้สึกว่าไม่ใช่ข้อเท็จจริง เป็นสิ่งที่ห่างไกลเสียอย่างมาก

ราวกับเป็นระยะห่างของพวกเขาสองคน ดูเหมือนจะใกล้ ตามที่เป็นจริงแล้วกั้นกึ่งกลางด้วยเทือกเขา

หลินสินเหยียนนิ่งคิด ถามในสิ่งที่คุณสงสัยออกไป “ชุดที่ฉันใส่ไม่สวยแบบงั้นหรอ?”