กลยุทธ์เด็ด เสพติดรักภรรยาของผม - ตอนที่ 42 ไม่รับคุณด้วยเหตุว่าลูก
อ่านนิยาย กลยุทธ์เด็ด เสพติดรักภรรยาของผม บทที่ 42 ออนไลน์
เหตุการณ์แบบงี้ สิ่งที่คุยกันมีแต่ว่าเรื่องธุรกิจ เหอรุ่ยเจ๋อก็มานะเข้าสังคม หลินสินเหยียนรู้ว่า เขาเกลียดเหตุการณ์อย่างงี้ ดึงแขนของเหอรุ่ยเจ๋อ พูดเสียงค่อยๆ“ฉันต้องการออกไปสูดอากาศ”
เหอรุ่ยเจ๋อดึงมือของคุณ “ฉันพาคุณไปข้างหลัง”
แสง เสียง เสวนา ประจบประแจง เบาๆหายไปจากข้างหู
เดินผ่านระเบียง พวกเขามาถึงข้างหลัง กว้าง สว่าง เงียบกว่าข้างหน้ามากมายๆบางครั้งก็มีคนมาคุยข้างหน้าหน้าต่าง
“คุณรังเกียจฟังการคุยกันอย่างนั้นใช่ไหม” เหอรุ่ยเจ๋อยิ้ม “อันที่จริงแล้วฉันก็เกลียดชัง”
คราวนี้เซี่ยเจินหยูมานะให้เขามา เขาก็จำต้องตกลงแล้วมา
เขาเกลียดชังเข้าสังคม เกลียดชังวางอุบาย เกลียดคิดทุกแนวทางเพื่อหารายได้
อาจจะเกี่ยวกับการเกิดมาของเขา เกิดขึ้นมาก็มีทุกๆอย่างครบ ไม่เคยเครียดเนื่องจากเรื่องเงิน
“ฉันมองออกแล้ว ฉะนั้นนายจำต้องขอบพระคุณฉันหรือไม่ พานายหนีออกมาจากความต่ำช้าร้าย?”
“คุณจะให้พี่ขอบพระคุณอย่างไร?” เหอรุ่ยเจ๋อขยับใกล้คุณ หลินสินเหยียนได้กลิ่นความเป็นผู้ชายบนตัวของเขา ก้องอยู่ข้างหู คุณอดไม่ได้ที่ต้องการขยับหนี กลับถูกเหอรุ่ยเจ๋อล็อกเอวไว้
“คราวก่อนคิดว่าคุณเด็ก เวลาผ่านไปไม่รู้ตัวคุณก็โตขึ้น” ก่อนหน้ารอติดตามคุณ ไม่มีสมองอื่น ความนึกคิดอย่างนี้ไม่ทราบว่าเกิดขึ้นกับตนเองตั้งแต่ขณะใด
หลินสินเหยียนรู้สึกว่าท่าทีเหอรุ่ยเจ๋อต่างจากที่ตนเองรู้จัก เขาอบอุ่น บริเวณใบหน้าชอบมีรอยยิ้มที่สุภาพ ดูแลคุณ ตั้งใจคุณราวกับพี่ชาย
แต่ในช่วงเวลานี้แปรไปแล้ว เขาชอบ ‘ฝืนใจ’ คุณ?
“นายแปรไปแล้ว” หลินสินเหยียนเบือนหน้า มือสองข้างผสานกันแน่น
“คุณเป็นผู้ใหญ่แล้ว แน่ๆว่าฉันดูคุณเป็นเด็กมิได้อีกต่อไป คุณว่าถูกไหม?” เขายิ้ม
หลินสินเหยียนผลักเขาออก “แม้กระนั้นฉันเป็นน้องสาวของนาย”
เหอรุ่ยเจ๋อถูกผลักอย่างไม่ทันตั้งตัว ถอยหลังไปหนึ่งก้าว ภายหลังที่รู้สึกตัว ดูคุณ “ไม่ใช่แท้ๆ”
หลินสินเหยียนเดินไปข้างหน้าหน้าต่าง เงยดูฟ้าที่เต็มไปด้วยดวงดาว “ฉันต้องการให้นายเป็นพี่ชาย”
เหอรุ่ยเจ๋อดูแผ่นข้างหลังของคุณ นี่คุณไม่ยอมรับเขาแล้ว?
“ฉันบางทีก็อาจจะเข้าใจแล้วว่าบิดาของทารกในครรภ์เป็นคนใดกันแน่” น้ำเสียงของคุณนิ่งๆเสมือนกำลังพูดคนเดียว แม้กระนั้นก็ราวกับบอกกับเหอรุ่ยเจ๋อ
เหอรุ่ยเจ๋อเปลี่ยนสีหน้ายิ้มแย้มเมื่อตะกี้ ถามอย่างเอาจริงเอาจัง “คนใดกันแน่?”
“ฉันยังไม่มั่นใจ มีหลายเรื่องที่ฉันยังไม่รู้เรื่อง” หลินสินเหยียนสูดหายใจเข้าลึกๆหมุนมามองดูเหอรุ่ยเจ๋อ “ฉันอยู่ในสภาวะที่พะอืดพะอม และไม่ทราบจะทำอย่างไร ฉันไม่ทราบ—”
คุณไม่อาจจะชี้แจงอารมณ์ของตนเองได้
“ผู้ที่คุณสงสัยเป็นผู้ใดกันแน่?” เหอรุ่ยเจ๋อย่นคิ้ว “หรือเป็นคนภายในประเทศ?”
ระลึกถึงเรื่องคืนนั้น เขาก็โกรธ “เวลานี้เพราะอะไรไม่หาฉัน?”
หลินสินเหยียนก้มหน้า “ฉันไปพบแล้ว ไม่พบนาย”
คุณไม่ต้องการเป็นหนี้บุญคุณผู้อื่น แม้กระนั้นมันเกี่ยวโยงกับความปลอดภัยของน้องชายแล้วก็ม่าม้า คุณไม่สนใจเรื่องพวกนั้น คุณไปพบแล้ว แต่ว่าไม่พบคน จากนั้นเป็นสตรีคนนั้นที่หาคุณ
ในขณะนั้นเป็นไปไม่ได้เลือก คุณอยากได้เงินนั้น ช่วยแม่รวมทั้งน้องชาย
เหอรุ่ยเจ๋อระลึกถึงเรื่องคืนนั้น วันนั้นเป็นวันที่เหอรุ่ยหลินหายไป เขาอารมณ์เสีย กินเหล้าไปไม่น้อย บางทีก็อาจจะเป็นตอนที่คุณเคาะประตู เขาหลับแล้วมิได้ยิน
เขารู้สึกว่าหลินสินเหยียนไม่หาตนเองมาตลอด
เดี๋ยวนี้อารมณ์เคร่งเคลียดกว่าเดิม
“ขออภัย” ถ้าเกิดตนเองไม่เมา ได้ยินเสียงคุณเคาะประตู ปัจจุบันนี้บางครั้งอาจจะไม่อย่างเดิมแล้ว
คุณไม่ต้องเป็นภาระหน้าที่กับความวุ่นวาย กลยุทธ์เด็ด เสพติดรักภรรยาของผมถูกยี่ห้อไว้ว่าท้องก่อนแต่ง
และก็เขาสามารถดูแลคุณอย่างสมบูรณ์
แม้กระนั้นทั้งหมดทั้งปวงนี้แปรไปด้วยเหตุว่าเขาเมา
“นายมิได้ติดอะไรฉัน บอกแบบงี้ ฉันกลับรู้สึกละอาย” หลินสินเหยียนบอกด้วยน้ำเสียงเย้ยหยันตนเอง
คุณเลือกเอง และก็เป็นชีวิตของคุณ
“ฉันต้องการกลับไปแล้ว”
“ฉันส่งคุณ”
เหอรุ่ยเจ๋อเดินมา จับมือของคุณ จับแน่นๆ“ต่อจากนี้พี่จะไม่ให้คุณไม่พบพี่อีก จะดูแลคุณดีๆ”
หลินสินเหยียนไม่ขยับ และไม่ผละออก ในขณะนี้คุณรู้เรื่องอะไรบางอย่าง เขามิได้ถูกใจตนเอง แม้กระนั้นเป็นความรู้สึกที่มีต่อน้อง
เพียงแต่เขาแยกไม่ออก
พวกเขาออกมาจากประตูข้างหลัง ไฟนีออนนอกตึกยังคงกะพริบอยู่ แสงมัว สว่างไสว!
ทำให้ค่ำคืนราวกับช่วงเวลากลางวัน
เหอรุ่ยเจ๋อเปิดประตูให้คุณ หลินสินเหยียนขึ้นรถ
ตลอดทางทั้งคู่ไม่คุยกัน ต่างก็มีเรื่องมีราวในใย
หลินสินเหยียนมิได้ให้เขาส่งถึงวิลล่า ถึงปากทางเข้าก็ให้เขาหยุด “ฉันลงนี้ก็พอแล้ว”
คุณปลดเข็มขัดนิรภัย เปิดประตูรถยนต์
“เหยียนเหยียน” เหอรุ่ยเจ๋อเรียกคุณไว้
“หืม?” หลินสินเหยียนยืนอยู่หน้ากระจกรถ ก้มตัวดูเขา
เหอรุ่ยเจ๋อเงียบไปครู่หนึ่ง “ผู้ที่คุณสงสัยเป็นใครกันแน่?”
หลินสินเหยียนหลุบตาลง คุณไม่มีหลักฐานที่แน่ๆ ยังเพียงแค่คาดการณ์ “ฉันยังคลุมเคลือ”
เหอรุ่ยเจ๋อปิดปาก เงียบไปชั่วประเดี๋ยว “ฉันช่วยคุณ” เขาหยุดลง “คุณบอกฉันก่อนว่าคุณสงสัยผู้ใดกัน”
อารมณ์ของเขาพะอืดพะอม รังเกียจที่ทราบ แต่ว่าก็ใคร่รู้
หลินสินเหยียนคิดครู่หนึ่ง พึ่งพาตนเอง คุณกล่าวโทษลับที่หลบอยู่ในนั้นมิได้
“ควรจิ่งห้าว”
หลินสินเหยียนบอกจบ อากาศรอบตัวถูกแช่แข็ง
meenovel.com/novel/konlayut-ded/
เหอรุ่ยเจ๋อก็ตกตะลึงไปนาน
นึกไม่ถึงว่าหลินสินเหยียนสงสัยต้องจิ่งห้าว
นี่—เป็นได้เช่นไร?
หรือเป็นคำกล่าวอ้างที่คุณตั้งอกตั้งใจไม่ยอมรับเขา?
“นายรู้ที่อยู่ประเทศAของฉัน ผู้ที่ชี้แนะฉันเป็นสตรีที่ชื่อ เหมยหลัน หากหาคุณพบ บางทีอาจจะรู้เหตุการณ์คืนนั้น—”
“เพราะอะไรคุณถึงต้องการหาเพศชายคนนั้นให้พบ?” เหอรุ่ยเจ๋อตัดบทคุณ
เริ่มต้นหลินสินเหยียนไม่ได้อยากต้องการหา
เพียงแค่บังเอิญ เจอเค้าเงื่อนบนร่างของควรจิ่งห้าว
“นายบอกไม่ใช่หรอ เด็กเติบโตขึ้นมาในครอบครัวที่มีบิดามารดาเลี้ยงโดดเดี่ยว จะมีจุดอ่อนด้านบุคลิก—”
“ฉันเคยบอก ฉันดูแลคุณแล้วก็ลูกได้” เหอรุ่ยเจ๋อตัดบทคุณอีกรอบ
หลินสินเหยียนปิดปาก ดูเหอรุ่ยเจ๋อตรงๆ“แต่นายไม่ใช่บิดาแท้ๆของลูก”
คุณตั้งอกตั้งใจ คุณและก็เหอรุ่ยเจ๋อไม่มีทางเป็นไปได้
อีกส่วนหนึ่งส่วนใดให้เหอรุ่ยเจ๋อชัดแจ้งว่าคุณกับเขาไม่มีวันอยู่ร่วมกัน อีกส่วนใดส่วนหนึ่งเนื่องจากคุณต้องการร้ความเป็นจริง
กับควรจิ่งห้าวก็มิได้ ในใจของคุณรู้ๆกันอยู่
คุณเพียงแค่ต้องการรู้ว่าบิดาของลูกใช่เขาไหม เหตุการณ์ขณะนั้นคืออะไร
อนาคตลูกกำเนิดออกมา ขั้นต่ำคุณสามารถบอกลูก บิดาของเขาเป็นคนแบบไหน
บางทีอาจเป็นการแก้ไขแบบหนึ่ง
“ฉันมีความคิดว่าไม่ก่อกวนนายแล้ว ดึกดื่นมาแล้ว พี่รีบกลับไปพักเถิด” หลินสินเหยียนยืนตรงแล้วยิ้ม “ขับขี่รถช้าๆฉันกลับไปก่อนแล้วนะ”
บอกจบคุณก็หมุนเดินไปทางวิลล่า
หลัจากเดินหลายก้าว เหอรุ่ยเจ๋อเรียกคุณไว้ “ฉันคำสัญญากับคุณแล้ว ก็จะมีผลให้คุณ แม้กระนั้นฉันหวังว่าถึงเวลาแล้วคุณก็ไปจากเขา”
“พวกคุณไม่รู้กัน เขาเป็นไปไม่ได้รักคุณ และก็ยิ่งปฏิเสธคุณเพราะเหตุว่าลูก”
หลินสินเหยียนหยุดฝีเท้า แล้วต่อจากนั้นก็เดินต่อ
คุณทราบ ไม่มีสมองอื่น เพียงแค่ใคร่รู้ความเป็นจริง
คุณเดินข้างถนน ไฟรามถนนหนทางส่องร่างของคุณ สะท้อนเงาที่ยาวๆ
ไม่ไกล มีรถยนต์สีดำหยุดอยู่ ร่างสูงดูดียืนอิงรถยนต์ ไฟสีเหลืองอ่อน ส่องกระทบบริเวณใบหน้าข้างๆของเขา ทำให้เขาดูดีกว่าเดิม ความแข็งแรงต่ำลง ความสุภาพมากขึ้นเรื่อยๆ
หลินสินเหยียนหยุดฝีเท้า รู้สึกว่าเขายังไม่กลับมา เกิดคาดว่ากลับมาก่อนตนเอง
ห่างไม่ไกล ขาของคุณเสมือนจมลงในโคลน ไม่อาจจะขยับได้
เขาหันมาจ้องมองคุณสองวินาที น้ำเสียงไพเราะ “มานี่”
YOU MAY ALSO LIKE
