กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ - ตอนที่ 1088

กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ บทที่ 1088 ความฝันอันยาวนาน
กู้ชูหน่วนอยู่ในความฝันอันยาวนาน

ในความฝัน เพื่อตามหาไข่มุกมังกร นางหนีจากความตายครั้งแล้วครั้งเล่า ชายหนุ่มผู้สง่างามและอ่อนโยนในชุดสีดำกำลังลูบศีรษะของนาง เรียกนางว่า ยัยเด็กโง่ บ้าไปกับนาง สร้างปัญหาให้กับนาง และเก็บกวาดความยุ่งเหยิงด้วยรอยยิ้ม

ยิ้มแล้วยิ้มเล่า เขากระโดดเข้าไปในเตากลั่นยา ทิ้งไว้เพียงแผ่นหลังอันแน่วแน่ให้กับนาง

ในความฝัน เซี่ยวอวี่เซวียนแตกหักกับนางในค่ำคืนที่ฝนตก ตัดขาดความสัมพันธ์ เพื่อฝ่าลิขิตสวรรค์ อาม่อยอมสละวรยุทธ์ของตนเอง กอดศพของนางพร้อมร้องไห้ พ่ออันเป็นที่รักของนางถูกสังหารอย่างเหี้ยมโหด ตระกูลมู่ทั้งตระกูลถูกกวาดล้าง และถูกทำลายภายในคืนนั้น

ในความฝัน พิณกระดูกของเหวินเส่าอี๋ถูกนางทำลายจนย่อยยับ คนในเผ่าถูกนางสังหาร เปลวไฟลุกโชนขึ้น เลือดหลั่งไหลออกมาเป็นแม่น้ำ เยี่ยจิ่งหานแต่งงานกับนาง จวนหานอ๋องถูกนางอาละวาดอย่างบ้าคลั่ง นางกับเยี่ยจิ่งหานผ่านความยากลำบากมามากมายและสัญญาว่าจะอยู่ด้วยกันไปทั้งชีวิต

ภาพยังคงเปลี่ยนไปอย่างต่อเนื่อง เหวินเส่าอี๋ อาม่อ เยี่ยจิ่งหาน ทุกคนต่างถูกฮวาอิ่งทำร้ายจนแทบสิ้นลมหายใจ

ภายใต้ฝนที่ตกหนัก เหวินเส่าอี๋ร้องคร่ำครวญ โอบกอดซากศพพ่อของเขาไว้ในอ้อมแขน

เยี่ยจิ่งหานฟันคอแม่ผู้ให้กำเนิดด้วยมือของเขาเอง

ฝันร้ายถาโถมเข้ามาอย่างต่อเนื่อง

ทุกคนที่นางเป็นห่วง แต่ละคนต้องบาดเจ็บล้มตาย จากนางไป ทิ้งนางให้มีชีวิตอยู่บนโลกใบนี้ตามลำพัง

กู้ชูหน่วนลุกขึ้นมานั่งในทันทีด้วยอาการหอบหนัก

“นายท่าน ในที่สุดท่านก็ฟื้นขึ้นมาแล้ว มานี่เร็ว เรียกหมอหลวงมา ฝ่าบาทฟื้นแล้ว”

เหงื่อไหลออกมาทั่วร่างกายของกู้ชูหน่วน นางจ้องมองทุกอย่างที่อยู่ด้านหน้าด้วยความหวาดกลัว

ไม่ใช่ป่าไผ่ ไม่มีฝนตก ไม่มีฮวาอิ่ง ไม่มีเลือดออก

“นายท่าน ท่านเป็นอะไรไปอย่างนั้นหรือ เหตุใดหน้าของท่านถึงดูเป็นทุกข์เช่นนั้น”

เมื่อสัมผัสได้ว่ามีคนกำลังเข้าใกล้ตนเอง กู้ชูหน่วนรีบจับข้อมือของเขาไว้ในทันที

“ควับ……”

ฝูกวงรู้สึกเจ็บแต่ก็ไม่กล้าต่อต้าน ไม่กล้าเคลื่อนไหว ปล่อยให้นางจับอยู่อย่างนั้น

กู้ชูหน่วนเงยหน้าขึ้นพบว่าคนที่เข้ามาใกล้นางนั้นไม่ใช่ใครอื่น

เขาคือฝูกวง ความระมัดระวังในหัวใจก็ผ่อนคลายลง

“นายท่าน ท่านเจ็บมากเลยใช่หรือไม่? นี่คือยาระงับความเจ็บปวด ท่านทานเข้าไปก่อนหนึ่งเม็ด อีกเดี๋ยวก็จะไปเจ็บแล้ว”

กู้ชูหน่วนขมวดคิ้วพร้อมกับความรู้สึกเจ็บปวดไปทั่วทั้งร่างกาย

ภาพก่อนที่จะหมดสติไปกลับเข้ามาในหัวใจของนาง

นางรับยาและกลืนลงไป

“พวกของเยี่ยจิ่งหานอยู่ที่ไหน?”

นางจำได้ว่าเหวินเส่าอี๋ อาม่อ และเยี่ยจิ่งหานหมดสติไป นางเองก็หมดสติไปเช่นกัน และหลังจากนั้น หลังจากนั้นเกิดอะไรขึ้น?

“คุณชายเยี่ย คุณชายเหวิน และคุณชายม่อ พวกเขายังคงหมดสติ ถึงวันนี้ก็ยังไม่ตื่นขึ้นมา”

“บาดเจ็บหนักเลยงั้นหรือ? เป็นอันตรายถึงชีวิตหรือไม่?”

“เวลานี้ยังไม่รู้ ข้าได้เชิญหมอที่มีชื่อเสียงทั่วทั้งใต้หล้าเข้ามาร่วมทำการรักษา แต่ไม่ว่าจะทำเช่นไร พวกเขาก็ยังไม่ตื่นขึ้นมา”

“นายท่าน ท่านเองก็หมดสติไปสามเดือนเต็ม พวกข้าเป็นห่วงแทบแย่”

กู้ชูหน่วนแทบจะกัดลิ้นของตนเอง

“สาม……สามเดือนงั้นหรือ?”

นางหมดสติไปสามเดือนเลยงั้นหรือ?

“แล้วฮวาอิ่งล่ะ? ใครเป็นคนรักษาบาดแผลให้ข้า?”

นางจำได้ บาดแผลจากลำแสงของนางร่วมถึงวิชาพิษของหนอนกู่ ไม่ว่าจะเป็นทางไหนก็ไม่มียาที่สามารถรักษามันได้

“ฮวาอิ่งตายไปแล้ว เป็นหวงกุ้ยจวิน หวงกุ้ยจวินพยายามทำทุกวิถีทางเพื่อรักษาบาดแผลให้ท่าน หวงกุ้ยจวินยัง……ยังมอบอำนาจในการควบคุมรัฐอี้ให้แก่นายท่าน เวลานี้ไม่มีรัฐอี้อีกต่อไปแล้ว รัฐอี้เป็นหนึ่งในรัฐปิงของพวกเรา”

“หวงกุ้ยจวินดูแลท่านตลอดระยะเวลาสามเดือนที่ผ่านมาโดยไม่หยุดหย่อน วันนี้ร่างกายของเขาทนไม่ไหวจึงหมดสติไป ข้าจึงสั่งให้คนพาหวงกุ้ยจวินกลับไปพักผ่อนที่ตำหนัก”

“นายท่าน หวงกุ้ยจวินรักและเอ็นดูท่านมาก”

เหมือนกับ……เหมือนกับประมุขชิงในตอนนั้น

ประมุขชิงไม่ได้พูดอะไร แต่เขารู้ ในใจของประมุขชิง นายท่านเป็นคนที่สำคัญที่สุดสำหรับเขา

“หวงกุ้ยจวิน? เขาคืออี้หยุนเฟย……”

กู้ชูหน่วนส่ายหัวของนางอยู่หลายครั้ง พูดออกมาด้วยอาการปวดหัว “ฝูกวง เมื่อสักครู่ข้าได้ประสบกับความฝันมามากมาย ในฝันมีทั้งคนคุ้นเคยและคนแปลกหน้าและ……และพวกเขาก็เหมือนกับว่ามีอยู่จริง”