ภรรยาแม่ทัพเป็นสาวชาวบ้าน - ตอนที่ 12

หยางเล่อเล่อเดินเข้ามาภายในบ้านและพบกับหยางซิ่วเอ๋อร์ ก่อนจะขมวดคิ้วถาม “เจ้ามาทำอะไรที่นี่”

“แล้วทำไมข้าจะมาไม่ได้เล่า นี่มันบ้านของเมิ่งเหยา ไม่ใช่ของเจ้าสักหน่อย” หยางซิ่วเอ๋อร์เอ่ยเสียงต่ำด้วยน้ำเสียงดูหมิ่น

หยางเล่อเล่อหาได้โกรธไม่ และพูดด้วยรอยยิ้มแทน “ก็นั่นน่ะสิ นี่คือบ้านของเหยาเหยาผู้ที่เจ้าใส่ร้ายป้ายสีอย่างไม่หยุดหย่อน แล้วเจ้าจะมาทำอะไรที่บ้านของนางกันเล่า”

ดวงตาของหยางซิ่วเอ๋อร์เลิ่กลั่ก ก่อนหันมองดูหนิงเมิ่งเหยาที่ส่งสายตาเย็นชามาให้ ก่อนจะทำธุระของตนต่อ

นางมาที่นี่เพื่อให้แน่ใจว่าผู้เป็นเจ้าของบ้านนี้จะไม่รู้เรื่องเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น แต่ตอนนี้หยางเล่อเล่อกลับร้องบอกเรื่องราวเหล่านั้น และดูเหมือนว่าหญิงสาวจะรู้อยู่ก่อนแล้วด้วย

“เมิ่งเหยา อย่าไปฟังคำโกหกของนางผู้นี้นะ ข้ามิได้ทำอะไรเลย” หยางซิ่วเอ๋อร์พูดโพล่งออกไป หลังจากเห็นว่าอีกฝ่ายเงียบไป

หนิงเมิ่งเหยามองดูนางก่อนเอ่ยอย่างไม่ใส่ใจ “เจ้าก็รู้ดีนี่ ว่านางมิได้พูดปด”

หยางซิ่วเอ๋อร์อึกอัก ‘ทำไมนางจะไม่รู้ว่าตนเองทำหรือมิได้ทำอะไร’

“เมิ่งเหยา เจ้าเลือกเชื่อคำของหยางเล่อเล่อมากกว่าข้าอย่างนั้นหรือ ไม่ว่าจะอย่างไรเราก็เป็นมิตรสหายที่ดีต่อกันนะ” นางมองหนิงเมิ่งเหยาอย่างไม่พอใจ และยังทำตัวราวกับหญิงสาวผู้นี้เป็นฝ่ายกระทำผิด

หนิงเมิ่งเหยาชะงักมือลงและเงยหน้าขึ้นมองอีกฝ่าย “ข้าเชื่อเล่อเล่อแน่นอน เพราะนางเป็นคนที่ดีมากคนหนึ่ง”

เดิมทีหยางซิ่วเอ๋อร์ตั้งใจจะพูดลอยๆ และต้องการให้นางรู้สึกไม่ดีที่เข้าใจเรื่องนี้ผิด แต่หญิงสาวกลับไม่เข้าใจนัยยะนั้นและยังฉีกหน้าของนางอีกต่างหาก

“เมิ่งเหยา เจ้าไม่คิดว่าข้าเป็นมิตรสหายของเจ้าอย่างนั้นหรือ” หยางซิ่วเอ๋อร์หยิกแขนตนเองเพื่อเรียกน้ำตา หยางเล่อเล่อตัวสั่นสะท้านอย่างไม่รู้ตัว หลังจากเห็นว่าอีกฝ่ายทำตัวราวกับเป็นผู้น่าสงสาร

หนิงเมิ่งเหยาขมวดคิ้วเล็กน้อยราวกับกำลังไตร่ตรองคำถามนั้นอยู่ แต่เมื่อหยางซิ่วเอ๋อร์ส่งยิ้มให้กับเด็กสาวอย่างมีนัยยะชั่วร้าย หญิงสาวจึงตอบกลับอย่างขึงขัง “เจ้ากับข้ามิใช่เพื่อนกันนี่”

ความปรารถนาที่จะเป็นมิตรสหายกับหนิงเมิ่งเหยานั้นไม่ใช่เรื่องง่าย คนที่หวังแต่จะตักตวงผลประโยชน์เข้าตนเองเช่นหยางซิ่วเอ๋อร์ผู้นี้ เหมาะจะเป็นเพื่อนกับนางอย่างนั้นหรือ

หนิงเมิ่งเหยาไม่เคยรู้สึกชอบหยางซิ่วเอ๋อร์เลย เพียงแต่คิดว่าในช่วงแรกที่ตนเข้ามาอยู่ที่นี่ นางก็มิได้ทำตัวร้ายกาจอะไร หญิงสาวจึงยอมมองข้ามข้อบกพร่องเล็กๆ น้อยๆ ไป ถึงกระนั้นนางก็ไม่เคยคิดว่าหยางซิ่วเอ๋อร์เป็นเพื่อนของตนเลย ทั้งนี้ทั้งนั้นหยางเล่อเล่อเป็นเพียงมิตรสหายหนึ่งเดียวที่นางให้ใจเท่านั้น

คำพูดตรงไปตรงมาของหนิงเมิ่งเหยานั้น ทำให้หยางซิ่วเอ๋อร์หน้าตาบึ้งตึง พร้อมทั้งสายตาที่มองหยางเล่อเล่อก่อนหน้านี้ ก็เปลี่ยนเป็นความโกรธแค้นราวกับอยากจะตบหน้าอีกฝ่ายก็ไม่ปาน

“เมิ่งเหยา จะเกินไปแล้วนะ”

หนิงเมิ่งเหยามองหยางซิ่วเอ๋อร์จากไป แล้วยิ้มอย่างเย็นชาโดยไม่ใส่ใจอะไรนัก ก่อนจะหันไปหาหยางเล่อเล่อ “เหตุใดวันนี้เจ้าถึงมีเวลามาหาข้าได้เล่า”

“โถ่ ตอนนี้ข้ามาเยี่ยมเจ้าได้แค่ช่วงบ่ายเท่านั้นนี่ เมื่อเที่ยงวันนี้เจ้าก็ดูยุ่งมากเลย” ก่อนหน้านี้นางแวะมาหาหญิงสาวในช่วงเที่ยง แต่เห็นว่าอีกฝ่ายกำลังสอนบรรดาเด็กน้อยเรื่องคำศัพท์ต่างๆ อย่างจริงจัง จึงไม่อยากเข้ามารบกวน

หนิงเมิ่งเหยาหัวเราะ “แต่เจ้าแวะมาที่นี่ในช่วงวันหยุดได้นะ”

“เจ้าไม่ต้องพาเด็กๆ ไปอ่านหนังสือและเล่นสนุกในช่วงวันหยุดหรอกหรือ” หยางเล่อเล่อไถ่ถามอย่างไม่คาดคิด

“ไม่จำเป็นหรอก ถึงข้าไม่ไปก็ไม่เป็นไร”

“เยี่ยมเลย ถ้าเช่นนั้น เมื่อถึงวันหยุดครั้งหน้า เราไปเดินเล่นในตัวเมืองกันเถอะ” วันนี้หยางเล่อเล่อตั้งใจมาชวนหญิงสาวให้เข้าเมืองไปเป็นเพื่อนกัน เนื่องจากนางเย็บปักผ้าตามลวดลายตกแต่งที่หนิงเมิ่งเหยาวาดให้เสร็จเรียบร้อยแล้ว แต่ยังไม่แน่ใจว่าควรตั้งราคาขายไว้ที่เท่าไรดี

หนิงเมิ่งเหยาครุ่นคิด และดูเหมือนว่าจะต้องตุนข้าวสารเพิ่มขึ้นด้วยเช่นกัน หญิงสาวจึงพยักหน้ารับคำเบาๆ

“ดีเลย เดี๋ยวข้าจะพยายามเย็บงานปักผ้าของตัวเองเช่นกัน หากเสร็จทันก่อนวันที่จะเข้าเมือง เราจะได้เอาไปขายพร้อมกันเลย”

ติดตามต่อได้ที่ meenovel.com

หนิงเมิ่งเหยาเอ่ยพลางหยิบงานปักผ้าของตนออกมาตรงหน้า หยางเล่อเล่อมองดูงานเย็บปักของหญิงสาวผู้นี้ด้วยดวงตาตื่นเต้นและยินดี