ภรรยาแม่ทัพเป็นสาวชาวบ้าน - ตอนที่ 17

ท่านป้าลั่วเต็มใจช่วยอย่างเห็นได้ชัด แม้จะมองว่างานปักเย็บของหยางเล่อเล่อในตอนนี้ยังอยู่ในระดับทั่วไป แต่ถ้ามีหนิงเมิ่งเหยาเป็นอาจารย์ช่วยสอนอยู่ทั้งคนแล้วละก็ ผลงานของนางผู้นี้จะต้องออกมาโดดเด่นได้อย่างแน่นอน แต่อาจจะต้องอาศัยเวลาเรียนรู้เพิ่มเติมเท่านั้น การส่งเสริมผลักดันในครั้งนี้ จะเป็นประโยชน์กับใครกันเล่าหากมิใช่เพื่อตัวของนางเอง

หยางเล่อเล่อได้สติกลับคืนสู่โลกความเป็นจริง และได้ยินหนิงเมิ่งเหยาพูดคุยกับท่านป้าลั่วว่าให้ช่วยดูแลนาง ดวงตาของเด็กสาวก็แดงระเรื่อทันที “เหยาเหยา ขอบคุณนะ”

“ขอบคุณทำไมกันเล่า เราเป็นสหายกันนี่ เดี๋ยวเจ้าพูดคุยกับท่านป้าลั่วก่อนนะ ข้าจะไปเลือกซื้อผ้าปักและเส้นด้ายสักหน่อย” หนิงเมิ่งเหยาดึงตัวหยางเล่อเล่อมาตรงหน้าของผู้เป็นเจ้าของร้านแห่งนี้ และปล่อยให้ทั้งสองสนทนากันระหว่างที่ตนเดินเลือกซื้อของอยู่ข้างๆ

หยางเล่อเล่อมิได้ต่อรองราคาที่สูงเกินไป แต่ท่านป้าลั่วนั้นก็ตีราคาให้ดีมากจนเด็กสาวตกใจ เพราะหากเปรียบเทียบกับสมัยก่อนที่นางเคยขายงานปักผ้าของตนแล้วนั้น ราคาที่ได้ในตอนนี้แทบจะเป็นสองเท่าเลยทีเดียว

“ท่านป้าลั่ว นี่มัน…”

“แม้ว่าป้าลั่วจะเห็นแก่หน้าของเมิ่งเหยาจริง แต่เล่อเล่อ เจ้าต้องเชื่อมั่นในฝีมือตัวเองด้วยว่างานของเจ้านั้นมีราคาเท่านี้จริงๆ ”

หยางเล่อเล่อยังคงไม่มั่นใจ และพูดอย่างรู้สึกไม่ดีนัก “แต่เมื่อก่อนนี้ คนอื่นยังบอกว่างานปักเย็บของข้านั้นยังดีไม่พออยู่เลย”

ท่านป้าลั่วมองเด็กสาวอย่างไม่รู้ว่าควรจะร้องไห้หรือหัวเราะดี ก่อนจะเอื้อมมือตบไหล่นาง และชี้ไปยังหนิงเมิ่งเหยาผู้กำลังเลือกซื้อของอยู่ “มีอาจารย์สอนวิชาดีขนาดนี้ เจ้ายังคิดว่างานปักเย็บของเจ้าแย่อยู่อีกหรือ คนพวกนั้นพูดเพราะต้องการจะกดราคา เจ้าจะได้ขายงานปักผ้าคุณภาพดีให้พวกเขาในราคาถูกน่ะสิ”

หยางเล่อเล่อรับฟัง และคิดว่าคงเป็นเช่นนั้นจริงๆ เหยาเหยาเป็นคนฝีมือดี และยังเคยพูดว่านางไม่มีข้อติใดๆ ส่วนท่านป้าลั่วก็ยังบอกอีกว่าผลงานของนางนั้นไม่มีปัญหามากนัก ฉะนั้นนางจึงเริ่มเชื่อมั่นว่าตนเองทำได้

“ขอบคุณท่านป้าลั่ว” หยางเล่อเล่อรู้สึกเขินอายจนหน้าแดงก่ำ

“เอาเถอะ นี่เป็นเงินค่างานปักของเจ้า รับไปเสีย” ผู้เป็นเจ้าของร้านยื่นเงินประมาณหนึ่งตำลึงมาให้

เด็กสาวรับเงินนั้นไว้ด้วยดวงตาที่มีประกายแห่งความสุข มันช่างยอดเยี่ยมไปเลย “ท่านป้าหลัว เหยาเหยาเคยบอกว่าข้าสามารถปักเย็บปลอกหมอนหรือสิ่งอื่นๆ ประมาณนี้ได้แล้ว ข้าจึงอยากจะรับจ้างปักเย็บผ้าได้หรือไม่”

“แน่นอนอยู่แล้ว บังเอิญจริงๆ ว่าข้าพอจะมีงานบางอย่างอยู่พอดี เป็นผ้าเช็ดหน้าคู่สมรสน่ะ ตามข้ามาสิ” ท่านป้าลั่วได้ยินดังนั้นจึงรีบเดินนำทางให้หยางเล่อเล่อในทันที

หญิงสาวทุกคนในร้านแห่งนี้ต่างเย็บปักถักร้อยงานชิ้นใหญ่ แต่มีน้อยคนนักที่จะเต็มใจรับงานปักอย่างผ้าเช็ดหน้าของคู่สมรส เพราะนอกจากจะต้องใช้ความพยายามอย่างมากแล้ว ราคาของมันก็ไม่ได้สูงนัก ท่านป้าลั่วจึงกังวลว่าจะหาคนมาปักเย็บมันไม่ได้ แล้วจู่ๆ ก็มีคนมาเสนอตัวเข้ามาราวกับฟ้ามาโปรด

หยางเล่อเล่อถือปลอกหมอน และมองลวดลายบนนั้น มันมีทั้งฝูงนกเป็ดน้ำกำลังเล่นน้ำ และดงดอกบัวบาน รวมถึงมีลายมังกร และนกเพลิงอีกจำนวนหกชุดซึ่งแสดงถึงความเป็นสิริมงคล

“ท่านป้าลั่ว ยังพอมีเวลาให้ทำนานอยู่ใช่หรือไม่”

“อย่ากังวลเลย มีเวลาเหลืออีกสองเดือนกว่าๆ เพียงพอให้เจ้าปักเย็บจนเสร็จนั่นแหละ” ท่านป้าลั่วเข้าใจในสิ่งที่หยางเล่อเล่อถามเป็นอย่างดี นางเกรงว่าจะปักเย็บได้ไม่ดี และอาจจะเสร็จไม่ทันกำหนด

หยางเล่อเล่อโล่งใจหลังจากได้ยินคำตอบ เมื่อหนิงเมิ่งเหยาเลือกของเสร็จ จึงเดินไปดูปลอกหมอนทั้งหกชุดในมือของเด็กสาว ก่อนจะเห็นว่ามันไม่ยากเกินไปนัก ให้นางฝึกฝนโดยใช้งานชิ้นนี้ก็ดีเหมือนกัน “ไม่เลวเลยนะ มันเหมาะกับฝีมือการปักเย็บของเจ้าในตอนนี้พอดีเลย”

“ใช่แล้ว ท่านป้าลั่วก็เอ่ยเช่นนี้” หยางเล่อเล่อยิ้มด้วยหัวใจพองโตอย่างมีความสุข หลังจากนี้นางจะขายงานปักทุกชิ้นของตนให้กับที่นี่ และต้องขอบคุณเหยาเหยาสำหรับความช่วยเหลือทั้งหมดนี้จริงๆ

ทั้งสองเลือกซื้อของจนเสร็จ และหนิงเมิ่งเหยาเป็นผู้ชำระเงิน ในขณะที่หยางเล่อเล่อตั้งใจจะวางมัดจำ แต่ป้าลั่วคิดไว้แล้วว่าหนิงเมิ่งเหยาคงไม่ยอม

หลังจากทั้งคู่เดินออกจากร้านรับซื้องานผ้าปักแห่งนี้ไปไม่นานนัก พวกนางก็พบหยางซิ่วเอ๋อร์ผู้มีสีหน้าถมึงทึงโดยเฉพาะสายตาที่จ้องมองมาทางหยางเล่อเล่อนั้นดูไม่ดีนัก

เนื่องจากในตอนนั้น นางเห็นว่าหนิงเมิ่งเหยาพาเด็กสาวผู้นี้ไปยังร้านรับซื้องานผ้าปักที่ดีที่สุด แต่กลับไม่เคยพาตนไปด้วย หนำซ้ำร้านนี้ยังตีราคางานปักเย็บดีกว่าร้านอื่นๆ มากนัก

“หนิงเมิ่งเหยา เจ้าพานางไปยังหอลั่วหยุน แต่ทำไมเจ้าถึงไม่พาข้าไปด้วย” หยางซิ่วเอ๋อร์ถามต่อหน้าหนิงเมิ่งเหยา

“แล้วทำไมข้าต้องพาเจ้ามาด้วยเล่า” หญิงสาวปรายตามองอีกฝ่ายก่อนถามกลับ

นางพาหยางเล่อเล่อไปด้วยเพราะเป็นเพื่อนสนิท อีกทั้งยังอยากให้นางมีรายได้เพิ่ม และมีชีวิตที่ดีขึ้น แต่สำหรับหยางซิ่วเอ๋อร์นั้นเป็นใครกัน ช่างเห็นแก่ตัวนัก

ติดตามต่อได้ที่ meenovel.com

นางโกรธหน้าดำหน้าแดง จนใบหน้านั้นถมึงทึงอย่างไม่น่าดู จากนั้นจึงสะบัดหน้าหนี แล้วหมุนตัวเดินจากไป

เมื่อหยางเล่อเล่อเห็นดังนั้นก็ขมวดคิ้วอย่างฉงน “เหยาเหยา ข้าทำให้เจ้าเดือดร้อนหรือเปล่า”

“ช่างเถอะ ข้าพาเจ้ามาแนะนำให้รู้จักกับท่านป้าลั่ว เพราะงานเย็บปักของเจ้าเป็นไปตามมาตรฐานของหอลั่วหยุน แต่ข้าไม่อาจพาหยางซิ่วเอ๋อร์มาพบท่านป้าลั่วได้ ต่อให้นางจะยอมรับงานไว้ แต่ก็คงอึดอัดใจน่าดู” ทั้งนี้เพราะงานปักเย็บของหยางซิ่วเอ๋อร์นั้นไม่มีความสวยงามประณีตใดๆ เลย