[นิยายแปล] ผ่าสวรรค์ราชันอมตะ - ตอนที่ 40

“พี่ไฮว่ช่วงนี้ฟื้นฟูพลังเซียนเป็นยังไงบ้าง”โหยวโยวโยวรับโทรศัพท์แล้วพูดด้วยน้ำเสียงที่แสนจะประชดประชัน

“ธะ…เธอรู้ได้ยังไงเธอรู้ได้ยังไงว่าฉันเป็น…”กัวไฮว่ถึงกับชะงักไปแล้วพูดขึ้นด้วยเสียงเบา“ไม่สิโหยวโยวโยวไม่มีทางรู้หรอกว่าข้าถูกเนรเทศมาจากสรวงสวรรค์”

“ก็รู้น่ะสิพี่อยู่กับเวยเวยใช่ไหม พวกพี่ช่วยระวังตัวหน่อยได้ไหม รู้ไหมว่าตอนนี้ทุกคนพูดถึงเธอยังไงบ้าง ให้พลังเซียนรักษาครรภ์งั้นเหรอ ช่วยระวังกันหน่อยสิ ดีนะที่ฉันไม่ได้เผยว่าพี่เป็นแฟนฉันน่ะ”โหยวโยวโยวพูดเสียงดังลั่นด้วยความอับอายและหึงหวงสีหน้าแดงเถือก

“ฉันอยู่กับเวยเวยกำลังจะตามเธอกับเสี่ยวซีมากินข้าวกัน ครั้งนี่พี่โทรหาเธอก่อนไม่ใช่เหรอ เธอยังจะหึงอีก เฮ้อ เป็นผู้ชายนี่ยากจัง เดี๋ยวพวกเรารอพวกเธอที่ร้านของปู่หกนะ รีบมาล่ะฉันมีของดีจะให้พวกเธอ”กัวไฮว่ส่ายศีรษะแล้วพูดขึ้น

“ฮึ! รอให้เจอก่อนเถอะฉันจะจัดการพี่”พูดจบโหยวโยวโยวก็ตัดสายไป

กัวไฮว่มองมู่หรงเวยเวยแวบหนึ่ง แล้วนึกในใจว่าดีนะที่เมียตัวเองดีไม่ขี้อวดไม่วุ่นวาย จากนั้นกัวไฮว่ก็ต่อสายโทรหาเสี่ยวซี ส่วนเยี่ยจื่อทางนั้นก็รบเร้าแต่จะดื่มเหล้าให้ได้ กัวไฮว่เลยรีบวางสายไป

“ปู่หกครับ หกคนทำกับข้าวอร่อยๆมาสี่จานเอาพิเศษเอาพิเศษเยอะๆเลย”ขณะที่เพิ่งมาถึงร้านอาหารกัวไฮว่ก็ตะโกนเสียงดัง

“พ่อหนุ่มฉันรอเธอมาตั้งสองวันในที่สุดเธอก็มา ไม่กี่วันก่อนมีผู้ใหญ่ส่งโสมขาวมาให้ เดี๋ยวฉันจะใส่ลงไปตอนตุ๋นเนื้อห่าน ใส่ให้พิเศษแน่นอน”เริ่นเสวียนเช่อเดินออกมาจากข้างในพลางพูดขึ้น

“ปู่หกมีเจตนาแอบแฝงหรือเปล่า อยากกินเหล้าอีกล่ะสิ”ซูเยี่ยพูดยิ้มๆ

“ยายหนูดูเธอพูดเข้า ฉันแก่ขนาดนี้แล้วฉันก็ไม่ได้จะกินฟรีสักหน่อย เดี๋ยวฉันตอบแทนให้เธอเป็นไง”เริ่นเสวียนเช่อพูดด้วยใบหน้าแดงก่ำเล็กน้อย

“เสี่ยวเยี่ยจื่อดูสิเธอทำปู่หกหน้าแดงหมดแล้ว เรามากินข้าวที่นี่ปู่หกทำกับข้าวให้เรา เราก็ต้องให้เหล้าสินี่มันเป็นกฎเธอไม่รู้เหรอ”กัวไฮว่มองตาแก่ใบหน้าแดงระเรื่อแล้วพูดยิ้มๆ“ปู่หกเดี๋ยวทำกับข้าวเสร็จแล้วมากินด้วยกันนะ”

“ได้ๆ ฉันไปดูที่ห้องครัวก่อน เด็กพวกนั้นทำไม่พิถีพิถันเดี๋ยวเอาของดีมาทำเละเทะหมด”พูดเสร็จเริ่นเสวียนเช่อก็ออกจากห้องไป

“ตาบ้านายบอกว่ามีของดีมาให้พวกเราดูไม่ใช่เหรอ เอาออกมาสิ ถ้าพวกเราไม่พอใจล่ะก็ฮึ! พวกเราจะจัดการนายกับเวยเวยแน่”โหยวโยวโยวพูดยิ้มๆเมื่อมู่หรงเวยเวยได้ยินเข้าก็พลันหน้าแดงก่ำ

“คืนเมื่อวานว่างมากเลยทำยาลูกกลอนน่ะ พวกเธออยากลองหน่อยไหม”กัวไฮว่พูดพลางเอากล่องหยกผุพังออกมาอันหนึ่งเห็นได้ชัดว่าวัสดุของกล่องหยกอันนี้เหมือนกันกับอันก่อนหน้านี้เป๊ะ

“พี่ไฮว่เอากล่องหน้าตาห่วยแตกนี่มากจากไหนเนี่ย”ซูเยี่ยยู่ปากพูด

“อย่าดูแค่เปลือกนอกสิเสี่ยวเยี่ยจื่อ เธอทำพี่ผิดหวังนะ ฉันยังคิดว่าเธอจะไม่มองของชิ้นนี้ด้วยสายตาแบบคนทั่วไปซะอีก สุดท้ายเธอก็เหมือนกันกับคนอื่น เฮ้อ”กัวไฮว่พูดพลางส่ายศีรษะ

“พูดดูดีแปลกๆ ขอฉันดูหน่อยสิว่าข้างในเป็นอะไร”ซูเยี่ยพูดพลางเปิดกล่องออกก็พบยาลูกกลอนสี่เม็ดอยู่ภายในกล่องหยกกลิ่นหอมติดจมูกระลอกหนึ่งลอยออกมาจากข้างใน สาวสวยทั้งสี่ก็พลันสัมผัสได้ถึงความสดชื่นเอ่อล้นในสมองไปชั่วขณะ

“พี่ไฮว่พี่เอาของนี่มาจากไหนเหรอ”มู่หรงเวยเวยพูดขึ้นเสียงเบา ของอย่างยาลูกกลอนนี่มู่หรงเวยเวยเคยเห็นมาก่อนตอนยังเป็นเด็กเพราะในบ้านตระกูลมู่หรงมียาลูกกลอนสามสีอยู่เม็ดหนึ่ง ตอนนั้นยาเม็ดนี้ได้ช่วยมู่หรงเทียนเวยผู้ซึ่งเป็นบรรพบุรุษตระกูลมู่หรงเอาไว้ได้

“เวยเวยรู้จักสิ่งนี้เหรอ”กัวไฮว่ชะงักไปเขาถามขึ้นยิ้มๆ

“ตอนเด็กๆเคยเห็นแบบที่เป็นสามสีน่ะ ไม่รู้ว่าเหมือนกันกับยาลูกกลอนของพี่ไฮว่หรือเปล่า”มู่หรงเวยเวยพูดเสียงเบา

“ยาลูกกลอนเม็ดนี้เรียกว่ายากันแก่ ตอนเด็กๆพวกเธอน่าจะเคยเห็นกันมั้ง ใช่มันก็คือยากันแก่ที่พูดถึงในนิทานนั่นแหละ ช่วยให้อ่อนเยาว์ไปตลอดได้”กัวไฮว่พูดยิ้มๆ

“ขี้โม้ นายล้อเล่นบ้าอะไรอยู่เอาลูกอมมาปั้นล่ะสิไม่ว่า ยากันแก่เหรอบนโลกนี้มีของพรรค์นั้นที่ไหนกัน”โหยวโยวโยวพูดยิ้มๆ“แต่ดูแล้วก็น่ากินเหมือนกันนะ ฉันกินเม็ดหนึ่งก่อนถ้าเกิดอะไรขึ้นพวกเธอแจ้งตำรวจนะจับหมอนี่ได้เลย”โหยวโยวพูดแล้วก็หยิบยามาเม็ดหนึ่งจากนั้นก็เอาเข้าปากไป

“ฉันก็ขอชิมเม็ดหนึ่งนะ”พูดเสร็จถังซีก็หยิบเข้าปากไปเม็ดหนึ่ง

“ฮึ! ฉันชิมด้วยแล้วกันถ้ากินแล้วเป็นอะไรไปนายรอดูได้เลยนะ”ซูเยี่ยแล้วเอายาเข้าปากเม็ดหนึ่ง

“เวยเวยเธอไม่เอาด้วยสักเม็ดเหรอ”กัวไฮว่มองมู่หรงเวยเวยแล้วพูดยิ้มๆ

“พี่ไฮว่ฉันอยากจะเก็บยาลูกกลอนนี่เอาไว้ก่อน ตอนนี้ฉันเพิ่งจะสิบหกปีคงยังไม่ต้องกินหรอกมั้ง”มู่หรงเวยเวยพูดยิ้มๆ

“ยายหนูกินยากันแก่นี่หน่อยก็ดีนะ เดี๋ยวฉันจะหาเวลาไปเจอคนในตระกูลมู่หรงคนนั้นเอง ยาลูกกลอนนี่ช่วยชีวิตเขาไม่ได้หรอก”กัวไฮว่กระซิบเบาๆข้างหูมู่หรงเวยเวย

“พี่ไฮว่พะ…พี่รู้ได้ยังไง”มู่หรงเวยเวยถึงกับตกใจเธอคิดจะเอายาลูกกลอนเจ็ดสีนี่ไปช่วยชีวิตพี่ชายของตนเอง ไม่คิดเลยว่ากัวไฮว่จะรู้ว่าตนเองคิดอะไรอยู่

“กินยานี่หน่อยสิยากันแก่ไม่ได้แค่ช่วยให้อ่อนเยาว์ไปตลอดเลยแต่ยังขับพิษแล้วก็ยืดอายุได้ด้วยล่ะเธอกินแล้วจะรู้เอง”กัวไฮว่พูดยิ้มๆ

มู่หรงเวยเวยพยักหน้าจากนั้นก็เอายาลูกกลอนเม็ดสุดท้ายในกล่องหยกเข้าปากไป

“กลิ่นอะไรเนี่ย นี่มันกลิ่นอะไรกัน ทำไมมันสบายอย่างนี้ล่ะพ่อหนุ่ม เธอมีของดีอะไรอีกเอามาให้ฉันดูหน่อยสิ ฉันไม่เอาฟรีหรอกฉันให้เงิน”เริ่นเสวียนเช่อเดินเข้ามาจากข้างนอกก็ได้กลิ่นหอมของยาอบอวลอยู่ในอากาศเลยถามขึ้นเสียงดัง

“พวกเธอยายหนูพวกเธอเป็นอะไรไป ไม่เห็นแค่แวบเดียวสะ…สวยขึ้นเยอะเลย”เริ่นเสวียนเช่อมองพวกมู่หรงเวยเวยสี่คนแล้วพูดขึ้นเบาๆ

“ตาบ้ายาที่นายให้พวกเราคือยากันแก่จริงๆเหรอ”โหยวโยวโยวมีปฏิกิริยาเป็นคนแรกถามขึ้นเบาๆ ในขณะที่ยาลูกกลอนเข้าไปในปากนั้นก็รู้สึกราวกับว่าเซลล์ทั้งร่างกายของตนจะถูกกระตุ้นรู้สึกสบายกายรู้สึกแกร่งขึ้นกว่ากินเหล้าของกัวไฮว่ตั้งร้อยเท่า

“พี่ไฮว่เอามาให้ฉันอีก อร่อยจริงๆ อร่อยของแท้เลย”ซูเยี่ยมองกัวไฮว่แล้วพูดขึ้น“ฉะ…ฉันก็จะเป็นแฟนพี่ด้วยให้ฉันอีกนะ”

“เยี่ยจื่อ เธอพูดอะไรน่ะ ยายบ้า”ถังซีดึงซูเยี่ยเอาไว้แล้วพูดขึ้นเบาๆ“พี่ไฮว่ยังมีอีกหรือเปล่า ฉันก็อยากได้อีก”

“เมียหลวงเมียน้อยเมียเก็บพวกเธอคิดว่ามันเป็นก้อนน้ำตาลจริงๆเหรอ แค่ฉันทำให้พวกเธอคนละเม็ด อีกนิดชีวิตน้อยๆของฉันก็จะแย่แล้ว พวกเราพอแค่นี้ก่อนเถอะ”กัวไฮว่พูดยิ้มๆ มีน่ะยังมีอยู่แต่ว่ายังไม่ได้ให้ครูหลินซวงเลยวันเวลาในแดนมนุษย์ยังอีกยาวนานของพวกนี้กินชิ้นที่สองไปก็ไม่มีประโยชน์หรอก เดี๋ยวยังมีโอกาสได้ใช้อีกเยอะ

————————