เกิดใหม่เป็นสาวน้อยชนบท - ตอนที่ 178
ฉีเฉิงเฟิงรู้สึกผิดขึ้นมาในใจ หากเขาไม่ทำแบบนั้นออกไปซูหวานหว่านก็คงจะไม่ถูกดูถูกแบบนี้!
เมื่อเห็นคราบสกปรกตามเสื้อผ้าของฉีเฉิงเฟิง ซูหวานหว่านรู้สึกหงุดหงิดขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก นางเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงเย็นชา “มอบผู้ชายงั้นรึ?”
“แน่นอน แต่ว่าข้านั้นไม่รู้ว่าคุณชายเป่ยฉวนชมชอบบุรุษประเภทใด ข้าสามารถให้เงินแก่เจ้าเพื่อชวนเจ้าไปเยี่ยมชมซิงชุนที่ใหญ่ที่สุดในเมืองนี้ได้นะ แล้วข้าจะให้ชายเหล่านั้นคอยรับใช้ปรนนิบัติคุณชายเป่ยฉวนอย่างดี” ผู้ดูแลเจียงหัวเราะออกมา ในขณะเดียวกันก็ไม่สามารถปกปิดสีหน้าเย้ยหยันบนใบหน้าของตัวเองได้มิด
ผู้ดูแลเจียงกล้ามากที่มาพูดยั่วโมโหนาง ซูหวานหว่านกระตุกยิ้มมุมปากอย่างเย็นชา นางกำลังจะพูดอะไรบางอย่าง แต่แล้วชายร่างท้วมคนหนึ่งที่อยู่ในร้านอาหารเจียงก็เดินออกมา เมื่อเห็นซูหวานหว่านก็โยนเงินสองสามเหรียญพร้อมกับเหล่มองไปที่นางและพูดว่า “อ๊ะ นี่คือเงิน ข้าขอซื้อตัวเจ้า!”
ซูหวานหว่านยื่นมือออกมา นัยน์ตาของนางฉายความอาฆาต หากแต่ชายผู้นั้นยังไม่รู้ตัว เขากำลังจะเดินเข้าไปเปิดผ้าคลุมของซูหวานหว่านขึ้นและเอ่ยว่า “มันไม่พออย่างงั้นรึ? เช่นนั้นแล้วข้าจะให้เจ้าเพิ่มเป็นสองเท่าก็ได้! แต่ว่าข้าขอดูหน่อยว่าเจ้าหล่อเหลาเพียงใด!”
“หือ?” ฉีเฉิงเฟิงที่ยืนอยู่ข้าง ๆ ทนดูไม่ไหว คว้าดาบที่เอวออกมาและแตะไปที่มือของชายคนนั้น “หากเจ้ายังต้องการแขนอยู่ อย่าได้คิดแตะต้อง!”
“หึ!” ชายคนนั้นจ้องเขม็งไปที่ฉีเฉิงเฟิง และพูดออกมาอย่างเหยียดหยาม “เจ้าเป็นคู่นอนของคุณชายเป่ยฉวนรึ? เหตุใดเจ้าจึงทำเช่นนี้ ไหนจะศิษย์น้องของเขาและตัวคุณชายเป่ยฉวน นี่เจ้ากำลังคิดหวังทำอะไรกันแน่?”
คำพูดที่ดังก้องของเขาดึงดูดผู้คนจำนวนมากให้หันมาสนใจ หากมีมีดหรือดาบอยู่ที่มือของเขาบ้าง แน่นอนว่าเขาคงจะแทงเข้าไปที่ตัวของฉีเฉิงเฟิงด้วยความโกรธแล้ว!
ซูหวานหว่านยิ้มออกมาอย่างเย็นชา และจับดาบที่ยื่นเข้ามาของฉีเฉิงเฟิงลง หญิงสาวใช้แรงแตะไปที่ชายคนนั้น “ข้าจะบอกอะไรให้เจ้าฟัง หากจะพูดสิ่งใดก็ควรจะระวังปากเสียบ้าง! ข้าจะชอบใครมันก็ไม่ได้เกี่ยวกับเจ้า! ข้ากับคุณชายฉีบริสุทธิ์ใจต่อกัน อย่าเอาความคิดสกปรก ๆ ของเจ้ามาพูดมั่ว ๆ!”
เหล่าหญิงสาวที่อยู่รอบ ๆ ส่งเสียงร้องไห้ออกมา เพราะว่าพวกนางได้ยินข่าวมาว่าเป่ยฉวนนั้นเป็นหลงหยาง เมื่อได้ยินเช่นนี้จึงพูดดูถูกเหยียดหยามชายคนนั้นออกมา “ถุย! เจ้าพูดจาเหลวไหล! คุณชายเป่ยฉวนนั้นอ่อนโยน แต่ว่าพวกเจ้าที่เป็นผู้ชายยังมาพูดจาดูถูกเขาอีก! ช่างไร้ยางอายยิ่งนัก!”
“ใช่แล้ว! เจ้าจะมาแย่งคุณชายเป่ยฉวนของพวกเราไปทำไม? เจ้านั้นไม่มีผู้หญิงที่ต้องการจะแต่งงานด้วยหรือ? เหตุใดถึงมาตกหลุมรักเป่ยฉวน?”
“…”
เสียงของฝูงชนดังตะเบ็งเซ็งแซ่ เอ่ยดูถูกชายผู้นั้นออกมาอย่างเลือดเย็นจนเจ้าตัวไม่รู้จะทำอย่างไร ได้แต่จ้องมองไปยังพวกนางแต่ก็ไม่ได้พูดอะไรออกมา ก่อนรีบหยิบเงินที่ตนเองโยนออกไปกลับมาและรีบเดินหนีไปทันที
เมื่อผู้ดูแลเจียงเห็นแบบนี้ ใบหน้าของเขาก็ซีดทันทีต้องการที่จะหลบหนี หากแต่ซูหวานหว่านไม่ยอมปล่อยไปง่าย ๆ “ผู้จัดการเจียง เมื่อครู่เจ้าเป็นคนบอกว่าจะหาผู้ชายมาให้แก่ข้าไม่ใช่รึ? แล้วเจ้าก็จงใจสาดน้ำมาใส่ข้าด้วย?”
“อะไรนะ! ผู้ดูแลเจียงกลั่นแกล้งคุณชายเป่ยฉวนงั้นรึ? มันจะมากเกินไปแล้ว!” หญิงสาวหลายคนตะโกนออกมาด้วยความไม่พอใจ
ผู้ดูแลเจียงตอนนี้ทำให้ชื่อเสียงของร้านอาหารเจียงป่นปี้ จนไม่มีใครเข้ามากินอาหารที่ร้านแล้ว
ซูหวานหว่านและฉีเฉิงเฟิงรีบกลับไปเปลี่ยนเสื้อผ้าที่บ้านของฮวงเหล่า แต่ยังมีหญิงสาวหลายนางเดินตามพวกเขามาด้วย และได้ยินว่ามีคนจากตระกูลฉือนั้นมารอนางอยู่ที่บ้านพักของฮวงเหล่าด้วย
ซูหวานหว่านส่งเสียงไอและพูดออกมาเสียงดังว่า “แม่นางทั้งหลาย ข้าเป่ยฉวนไม่ได้มีเจตนาจะล่วงเกินฉือชุนหยูเลย รบกวนพวกท่านช่วยบอกคนของนางที และช่วยอธิบายให้คนอื่น ๆ ที่เข้าใจผิดไปได้เข้าใจด้วยเถิด ข้าไม่ได้มีเจตนาแบบนั้นกับฉือชุนหยู”
ทันทีที่คำพูดนั้นจบลง กลุ่มผู้หญิงเหล่านั้นก็วิ่งไปที่บ้านพักของฮวงเหล่าทันที และโต้เถียงกับคนของตระกูลฉือ เมื่อซูหวานหว่านมาถึงบ้านพักของฮวงเหล่า นางก็ไม่เห็นคนของตระกูลฉือแล้ว ซูหวานหว่านจึงเดินเข้าไปในลานบ้าน และถอนหายใจออกมา “ข้าอยากที่จะตายกับการที่มีเสน่ห์แบบนี้จริง ๆ!”
ฉีเฉิงเฟิงเอาแต่ครุ่นคิดเรื่องของซูหวานหว่าน เขาทั้งรักและรำคาญ ชายหนุ่มเข้าไปในห้องเพื่อเปลี่ยนเสื้อผ้า เมื่อออกมาก็เห็นซูหวานหว่านนั่งอยู่ในลานบ้าน และจู่ ๆ ก็มีเสียงที่ดังข้างนอกประตูดังขึ้น “เป่ยฉวน! ข้าคือแม่เฒ่าหยางเหม่ย! เป็นแม่สื่อ! ข้าอยากที่จะแนะนำสตรีนางหนึ่งให้เจ้า นางจะทำให้เจ้าพบแต่ความสุข! ข้าจะแนะนำผู้หญิงจากตระกูลหลิวให้เจ้าได้รู้จัก เจ้ามีความคิดเห็นอย่างไร?”
“คุณชายเป่ยฉวน! อย่าไปฟังนางเลย! ข้าแม่เฒ่าซูเหม่ย และการแต่งงานที่ข้าจะแนะนำนั้นน่าเชื่อถือกว่า!”
“…”
ซูหวานหว่านขมวดคิ้ว ขณะนั้นนางก็ได้ยินเสียงกระแทกประตู หญิงสาวยิ้มให้ฉีเฉิงเฟิงพร้อมกับพูดว่า “วันนี้ข้าคงจะต้องปล่อยให้สามีของข้าคอยดูแลประตูเสียแล้ว”
พูดจบนางก็เดินไปที่ประตูหลังบ้านและเดินออกไปในทันที
ซูหวานหว่านมุ่งตรงไปยังร้านอาหารเจวียเซ่อ และเข้าไปนอนที่ห้องอาหารส่วนตัว แต่ทันใดนั้นนางก็เห็นใครบางคนทุบโต๊ะด้วยหมัดอย่างแรงด้วยความไม่พอใจ “ใครเป็นผู้ดูแลร้านอาหารเจวียเซ่อ! ไปตามเขาออกมา! เหตุใดที่ร้านอาหารของเจ้าถึงไม่มีเนื้อหมู!”
ท่าทางเช่นนี้…หยาบคายไม่เหมือนกับคนท้องถิ่น อีกทั้งสำเนียงการพูดก็ไม่ใช่ ซู หวานหว่านรู้สึกว่าเขาน่าจะเป็นคนต่างถิ่น
นางกำลังจะไปสอบถามที่มาของผู้ชายคนนั้น แต่ก็เห็นผู้ดูแลหลิวเดินเข้ามา “คุณชาย ท่านคงยังไม่รู้ว่าคราวนี้ร้านของเราซื้อเนื้อหมูไม่ได้แล้ว! ทางการประกาศเป็นลายลักษณ์อักษรออกมาว่ามีการระบาดของพยาธิไส้เดือนในเนื้อหมู! ไม่ให้เอาออกมาขาย! หากแอบขายเนื้อหมูมีโทษถึงตาย ร้านอาหารของเราจึงไม่กล้าซื้อขายขอรับ”
“หือ?” ซูหวานหว่านงุนงง มีประกาศแจ้งแล้ว? เหตุใดนางถึงไม่รู้
จากนั้นผู้ดูแลหลิวก็เอ่ยต่อ “ประกาศนั้นมาจากเมืองโจว และยังมาไม่ถึงเมืองของเรา แต่ข้าก็ไม่กล้าซื้อเนื้อหมู หากท่านต้องการกินเนื้อหมู โปรดไปหาที่ร้านอื่นเถอะ”
หน้าของชายคนนั้นพลันเปลี่ยนไป และเขาก็พูดออกมาว่า “เป็นอย่างนี้นี่เอง”
เมื่อคิดว่าปัญหาจะจบลงแล้ว ชายคนนั้นก็เดินไปหาผู้ดูแลหลิวแล้วพูดว่า “ในเมื่อประกาศยังส่งมาไม่ถึง เหตุใดเจ้าไม่ซื้อมันล่ะ?”
คำพูดเพียงไม่กี่ประโยคก็ทำให้แววตาของผู้ดูแลหลิวเปล่งประกาย
หูของซูหวานหว่านนั้นดีมาก นางได้ยินมันอย่างชัดเจน ผู้ชายคนนั้นพูดออกมา “มีครอบครัวหนึ่งที่เลี้ยงหมูในเมืองโจว หมูที่นั่นเป็นหมูชั้นดีแต่ไม่ได้ขายออกไป ตอนนี้พวกเขาขายในราคาต่ำมาก หากเจ้าต้องการข้าจะหาหมูที่ราคาถูกมาให้เจ้า ราคาไม่ถึงสองสามร้อยเหรียญ เจ้าจะว่าอย่างไร?”
หมูหนึ่งตัวก็ราคาหนึ่งร้อยเหรียญแล้ว
ซูหวานหว่านตกใจ เหตุใดเนื้อหมูถึงมีราคาถูกขนาดนี้
มีการคดโกงเกิดขึ้นหรือไม่?
ซูหวานหว่านรู้สึกสงสัยและพูดขัดขึ้นมา “ต้องขอโทษคุณชายท่านนี้ด้วย ไม่ทราบว่ามีการตรวจสอบหมูนี่หรือไม่?”
ผู้ชายคนนั้นหน้าซีดเผือดทันที “คุณชาย ท่านสามารถซื้อหมูในราคาหนึ่งร้อยเหรียญได้ แล้วท่านยังจะต้องการหลักฐานอะไรอีก พวกเราเดินทางมาตั้งไกล ค่าเดินทางทั้งหมดรวมกันแล้วก็ราว ๆ ร้อยเหรียญ เหตุใดท่านถึงไม่ยอมซื้อมัน! หากซื้อมันแน่นอนว่าจะทำเงินได้มาก! ท่านจะกลัวอะไร!”
นางไม่เชื่อ
เรื่องนี้มันดูแปลกเกินไป!
ซูหวานหว่านขมวดคิ้วและพูดกับผู้ดูแลหลิว “เสี่ยงมากเกินไป อย่าซื้อมันเพราะเห็นแก่ของถูก และมันก็ไม่ดีที่จะให้แขกกินเนื้อที่เสี่ยงแบบนั้น”
“ก็จริงขอรับ” ผู้ดูแลหลิวพยักหน้า เมื่อเห็นว่าซูหวานหว่านเดินไปที่ครัวด้านหลังแล้ว ผู้ชายคนนั้นก็แสดงสีหน้าที่เคร่งเครียดออกมา เขากำลังจะหยุดซูหวานหว่านแต่ผู้ดูแลหลิวกลับพูดขึ้นมาว่า “คุณชาย ต้องขออภัยด้วย ในเมื่อคุณชายของพวกเราบอกไม่ซื้อก็คือไม่ซื้อขอรับ ท่านจะมาบังคับขายไม่ได้”
แต่เขาไม่เห็นด้วย! และในครัวก็มีคนของเขาอยู่! เขาไม่ต้องการออกไป! แต่โดนคนคุ้มครองลากแล้วไล่ออกไป!
ในเวลานี้ ซูหวานหว่านกำลังจะเดินเข้าไปในห้องครัว แล้วก็มีเด็กในร้านหยิบจานออกมาพร้อมกับตะโกนว่า “เนื้อตุ๋นมาแล้ว!”
เนื้อ? กินเนื้อไม่ได้ไม่ใช่เหรอ? ถึงจะเป็นวัวที่ตายแล้วแต่ก็ต้องไปแจ้งกับทางการ ทางการจะส่งคนมาตรวจสอบก่อน โดยทั่วไปแล้วไม่สามารถเอามาขายเป็นการส่วนตัวได้ เพราะเนื้อวัวมันเป็นของเสวยสำหรับราชวงศ์ แต่…
ซูหวานหว่านเหลือบมอง และเห็นว่าคนผู้นี้ดูเหมือนกับชายคนนั้น นางรู้สึกไม่สบายใจเล็กน้อย และพูดออกมา “หยุด!”
คนคนนั้นตื่นตระหนกและวิ่งหนีออกไปในทันที!
ซูหวานหว่านเห็นแบบนั้นก็วิ่งไล่ตามออกไป! แต่ไม่ทันไรก็ไม่เห็นแม้แต่เงาแล้ว!
YOU MAY ALSO LIKE
