Solo Leveling โซโล่ เลเวลลิ่ง - ตอนที่ 201

Jin-Woo มีประวัติเล็กน้อยเกี่ยวกับสัตว์ประหลาดที่เรียกว่า Ice Elves

เขาเคยเจอสิ่งมีชีวิตเหล่านี้ตอนที่เขาบังเอิญเข้าไปใน Red Gate เป็นครั้งแรกในชีวิตไม่ใช่หรือ? ในตอนนั้นเขารู้สึกแย่ขนาดไหน หลังจากที่เห็นหัวหน้าแก๊งค์ ‘บารูกะ’ หลุดออกจากมือของเขาโดยเหลือไว้เพียงมีดสั้นเล่มหนึ่ง

แค่นึกถึงเหตุการณ์นั้นก็ทำให้อารมณ์แย่ๆ ที่เขารู้สึกตอนนั้นกลับคืนมา หลังจากที่ไม่สามารถดึงเงาของสัตว์ประหลาดตัวนั้นออกมาได้

‘และนี่ฉันเพิ่งลืมเรื่องนี้ไปหมาดๆ….’

โดยธรรมชาติแล้ว แรงของเขาในขณะที่จับข้อมือและคอของสิ่งมีชีวิตนี้ก็เพิ่มขึ้น

วูดุก!

[ฮึก!] ยังไง

ก็ตาม ทำไมสัตว์ประหลาดระดับสูงที่ควรถูกคุมขังในดันเจี้ยนจึงสัญจรไปมาได้อย่างอิสระแถวนี้?

Jin-Woo มาที่นี่โดยสลับตำแหน่งกับ Shadow Soldier ของเขา ถัดมา เขาใช้ ‘อำนาจแห่งผู้ปกครอง’ เพื่อรักษาสมดุลและลอยขึ้นไปในอากาศสูงประมาณ 7 หรือ 8 ชั้น ในขณะที่จับสัตว์ประหลาดแน่น เขาถามคำถามเอลฟ์น้ำแข็งผู้ลึกลับนี้

“มึงเป็นอะไรวะ”

เมื่อเห็นใบหูแหลมๆ หรือผมยาวสีขาว หรือแม้แต่ดวงตาสีเงินคู่นั้น ดูเหมือนว่าจะเป็นผีขาวก็ไม่เป็นไร แต่จากนั้นอีกครั้ง เขาก็สัมผัสได้ถึงร่องรอยของเวลาที่ผ่านไปอย่างยาวนานจนไม่อาจหยั่งรู้ได้จากสิ่งมีชีวิตนี้ ด้วย.

ไม่เพียงแค่นั้น….

[Kuwuaaahk!]

สัตว์ประหลาดกัดฟันและสะบัดมือของ Jin-Woo ออก

‘….!!’

ช่างเป็นความแข็งแกร่งทางร่างกายที่เหลือเชื่อ!

แม้กระทั่งก่อนที่เขาจะมีโอกาสตกใจเมื่อสัตว์ประหลาดหลุดออกจากมือของเขา Jin-Woo ก็จับได้ถึงออร่าเย็นยะเยือกที่จับตัวเป็นก้อนรอบปากของสัตว์ประหลาด

ภาพของ Demon King Baran ยิงสายฟ้าออกจากปากของมันอย่างอธิบายไม่ถูกซ้อนทับกับไอ้สารเลวตัวนี้ ตามสัญชาตญาณ Jin-Woo เอียงลำตัวของเขาออกไป

กะว่า-!!

อากาศที่หนาวเย็นอย่างขมขื่นพุ่งออกจากปากของสัตว์ประหลาด พุ่งผ่านตำแหน่งเดิมของ Jin-Woo และไหลออกไปในอากาศด้านหลังเขา

หลังจากยืนยันปริมาณพลังเวทย์มนตร์ที่น่ากลัวที่สัตว์ประหลาดหลั่งออกมาด้วยสองตาของเขา Jin-Woo รีบถอยห่างออกไปอย่างเพียงพอ

‘…..’

เขาปัดเศษน้ำแข็งที่เกาะอยู่บนไหล่ของเขาเบา ๆ และจ้องมองอย่างตั้งใจไปที่ Ice Elf – ไม่สิ ราชาแห่ง Frost

สิ่งนั้นไม่ใช่สัตว์ประหลาดธรรมดา ประสาทสัมผัสที่เฉียบคมของเขากำลังเตือนเขาว่าสิ่งนี้แข็งแกร่งกว่าสัตว์ประหลาดทุกตัวที่เขาเคยเผชิญหน้ามาจนถึงตอนนี้

ไม่ใช่จินวูคนเดียวที่ประหลาดใจ

[แต่คุณ….??]

องค์จักรพรรดิรีบมองไปที่เงาของ Jin-Woo และหลังจากยืนยันจำนวนทหารที่ซ่อนตัวอยู่ในนั้นแล้ว ก็ไม่อาจซ่อนความจริงที่ว่าตอนนี้รู้สึกประหลาดใจอย่างมาก

[คุณรวบรวมทหารได้มากมายขนาดนั้น ทำไมคุณไม่ติดต่อเราล่ะ?]

เมื่อ Jin-Woo ไม่พยายามตอบกลับ องค์จักรพรรดิก็เริ่มมองเข้าไปในดวงตาของเขา จากนั้น ลมหายใจที่เจ็บปวดก็รั่วไหลออกมาจากปากของสัตว์ร้าย

[ก็อย่างนั้นแหละ….เธอคือตัวแปรที่เขาพูดถึงไม่ใช่เหรอ?]

คนโง่คนนี้กำลังพูดถึงอะไร?

Jin-Woo ค่อนข้างสงสัยเกี่ยวกับความหมายที่อยู่เบื้องหลังการพูดพล่ามตลอดเวลาของสัตว์ประหลาดตัวนี้ แต่น่าเสียดายที่เขาไม่มีเวลาว่างมากพอที่จะจัดเซสชั่นถามตอบอย่างจริงใจกับสัตว์ประหลาดตัวนี้

เพียงชั่วอึดใจเดียวคมดาบของศัตรูก็มาถึงตัวเขาแล้ว และใบมีดนั้นไม่ทื่อพอที่เขาจะเพิกเฉยและหวังในสิ่งที่ดีที่สุด ตามความเป็นจริง ไหล่ของเขาที่แข็งไปเมื่อครู่เมื่อไม่กี่วินาทีที่แล้วยังคงปวดอยู่แม้กระทั่งตอนนี้

Jin-Woo มองไปที่ไหล่ที่เจ็บและเรียก ‘Demon King’s Shortswords’ จากช่องเก็บของของเขาอย่างเงียบๆ

อาวุธปรากฏขึ้นอย่างเงียบ ๆ ในมือของเขา

‘มันเป็นสิ่งมีชีวิตประเภท Mage เหรอ’

เมื่อพิจารณาจากวิธีที่มันแทบจะหลุดพ้นจากเงื้อมมือของเขาแล้ว ความแข็งแกร่งทางกายภาพหรือการป้องกันของมันก็ดูเหมือนจะไม่สูงเท่าที่พลังงานสำรองที่แนะนำไว้

ซึ่งเป็นความโล่งใจจริง

เขารู้จากประสบการณ์มากมายในการต่อสู้กับสัตว์ประหลาดประเภทต่างๆ มากมายจนถึงตอนนี้ว่าศัตรูประเภท Mage นั้นจัดการง่ายที่สุดเนื่องจากพวกมันสามารถถูกฆ่าได้ในทันที

การโจมตีเพียงครั้งเดียวก็เพียงพอแล้วที่จะตัดสินผู้ชนะ

หากทั้งคู่มีพลังเวทย์สำรองในระดับที่ใกล้เคียงกัน คนที่จำเป็นต้องหลบการโจมตีเวทย์มนตร์ก็จะได้เปรียบ

คู่ต่อสู้ของเขาต้องรู้เรื่องนี้เช่นกัน เพราะมันไม่ได้พยายามรุกทันที แม้ว่าจะรู้สึกได้อย่างชัดเจนถึงความเป็นปรปักษ์ของจินวูก็ตาม

อธิปไตยแห่งเยือกแข็งพิจารณาทางเลือกของตนอย่างจริงจัง – แต่เพียงชั่วครู่เท่านั้น – ก่อนที่จะตัดสินใจว่าจะทำอย่างไรต่อไป

[….เราจะหยุดที่นี่ ฉันไม่ได้มาที่นี่ในวันนี้เพื่อจัดการการต่อสู้แบบเอาเป็นเอาตายกับคุณ]

“นั่นอะไรน่ะ?”

Jin-Woo ขมวดคิ้วอย่างหนัก เขาไม่ต้องการที่จะปล่อยให้ผู้ชายคนนี้จากไป ดังนั้นใครเป็นคนตัดสินใจว่าพวกเขาจะหยุดต่อสู้กันเมื่อไหร่?

นอกจากนี้ สิ่งมีชีวิตนี้ยังมีพลังเวทย์มนตร์จำนวนมหาศาล Jin-Woo ไม่สามารถแม้แต่จะจินตนาการว่าเขาจะได้รับค่าประสบการณ์เท่าไรหากเขาฆ่าสัตว์ประหลาดตัวนี้ได้สำเร็จ เลเวลของเขาอาจจะเพิ่มขึ้นอีกสิบเท่า เหมือนกับตอนที่เขาฆ่าราชาแห่งยักษ์

‘….รอก่อน.’

เมื่อความคิดของเขาไปถึงที่นั่น ในที่สุด Jin-Woo ก็สรุปตัวตนของสัตว์ประหลาดได้

‘สิ่งนั้นอาจจะเป็น….??’

ในขณะเดียวกัน จักรพรรดิชี้ไปที่กำแพงที่พังทลายของอาคารสมาคมนักล่า

[คุณไม่ได้มาที่นี่เพื่อช่วยมนุษย์คนนั้นเหรอ?] จริงๆ

แล้ว เขามาที่นี่เพราะทหารมดที่เขาทิ้งไว้ใต้ร่มเงาของนายกสมาคมส่งข้อความเตือนเขาอย่างเร่งด่วน นั่นคือทั้งหมด

การจ้องมองของ Jin-Woo เปลี่ยนไปที่ตำแหน่งที่นิ้วที่ยื่นออกมาของ Sovereign ชี้ไป และเขาก็พบ Goh Gun-Hui นอนอยู่บนพื้นที่นั่น

‘….!!’

นายกสมาคมที่หมดสตินั้นเต็มไปด้วยเลือดตั้งแต่หัวจรดเท้า และแม้เพียงมองแวบเดียว เขาก็สามารถบอกได้ว่าชีวิตของชายผู้นี้แขวนอยู่บนขอบอย่างล่อแหลม

ตอนนั้นเอง

[เอาล่ะ เลือกเลย]

หอกน้ำแข็งขนาดใหญ่ที่แหลมคมอย่างไม่น่าเชื่อก็ก่อตัวขึ้นที่มือซ้ายของจักรพรรดิ

[เลือกระหว่างการต่อสู้กับข้าหรือช่วยมนุษย์คนนั้น]

ทันทีที่คำพูดของสัตว์ประหลาดสิ้นสุดลง หอกก็พุ่งเข้าหา Goh Gun-Hui

ดวงตาของจินวูเบิกกว้าง เขาผลักดันสมาธิของเขาจนถึงขีดสุด ทำให้การไหลของเวลาช้าลงอย่างมาก เขาเฝ้าดูหอกที่บินอย่างเจ็บปวดอย่างช้าๆ แต่แม่นยำ มุ่งตรงไปยังนายกสมาคมผู้ไม่ขยับเขยื้อน

‘อำนาจผู้ปกครอง!’

เขาพยายามใช้มือที่มองไม่เห็นเพื่อหยุดหอกน้ำแข็ง แต่พลังเวทย์มนตร์ของผู้ที่ขว้างมันมาขัดขวางความพยายามของเขาอย่างง่ายดาย ด้วยความโกรธ Jin-Woo เปลี่ยนสายตาของเขาไปที่ Sovereign of Frost

b*star กำลังรออยู่ สำหรับคำตอบของ Jin-Woo นั่นคือ

เขากัดริมฝีปากล่างก่อนจะพุ่งไปยังจุดที่ประธานสมาคม Goh Gun-Hui ล้มลง

วู้ววุง-!!

อากาศที่ Jin-Woo เคยหวั่นไหวและร่วงหล่นจากพลังระเบิด ก่อนที่หอกจะลงพื้น เขาก็มาถึงฝ่ายของ Goh Gun-Hui ก่อนโดยแทบไม่มีเวลาว่างและลากชายที่เคลื่อนไหวไม่ได้ออกจากวิถีของอาวุธ

กวาจีค!!

หอกแทงทะลุพื้นและความเย็นอันขมขื่นแผ่ซ่านออกมาอย่างรวดเร็วทำให้บริเวณโดยรอบกลายเป็นน้ำแข็งในทันที

กวาดุก กวาดุก!!

ในชั่วพริบตา พื้นทั้งหมดของสำนักงานประธานาธิบดีกลายเป็นน้ำแข็งแข็งจากอุณหภูมิที่ต่ำมาก

‘ง*มมัน!’

Jin-Woo อุ้ม Goh Gun-Hui ขึ้นและกระโดดขึ้นไปในอากาศเบา ๆ เพื่อหลีกเลี่ยงความเย็นจัด และเมื่อความหนาวเย็นอันน่าเหลือเชื่อนี้หยุดกระจายไปทั่ว เขาก็ทรุดตัวลงนั่งบนพื้น

จินวูยังโกรธเคืองกับกลอุบายราคาถูกนี้ เงยหน้าขึ้นมอง แต่ไอ้เลวนั่นกระโดดเข้าประตูเล็กเพื่อหนีจากการต่อสู้ครั้งนี้แล้ว

ด้วยความเร่งรีบ เขาเรียก ‘Baruka’s Dagger’ จากช่องเก็บของอย่างรวดเร็วและโยนมันทิ้ง

‘กริชรัช!’

หวุดหวิด-!

กริชบินเป็นเส้นตรงและแทงเข้าที่ไหล่ของจักรพรรดิอย่างแม่นยำ

[Kuwahk!!]

Sovereign of Frost จ้องมองที่กริชที่ไหล่ จากนั้นจ้องมองไปยังผู้ที่โยนมันต่อไป – ไปที่ Jin-Woo – และกัดฟันกรอด ในไม่ช้ามันก็หายไปในความลึกของประตู

Jin-Woo กำลังคิดที่จะไล่ตามเจ้าสัตว์ประหลาดตัวนี้ แต่เมื่อเห็นว่าประตูลดขนาดลงเรื่อยๆ เขาก็ล้มเลิกความคิดนั้นไป นอกจากนี้ สภาพปัจจุบันของ Goh Gun-Hui ก็ยังไม่ดีพอสำหรับเขาที่จะมุ่งความสนใจไปที่อื่น

“อึ่กกก….”

คนตัวโตร้องครางอย่างเจ็บปวด

ริมฝีปากของ Jin-Woo หุบลงเป็นเส้นตรงในขณะที่เขาเฝ้าดู Goh Gun-Hui ประธานสมาคมเดินโซเซอย่างล่อแหลมบนขอบแห่งชีวิตและความตาย

‘สิ่งนี้ไม่สามารถรักษาได้ด้วยยารักษา’

ในกรณีนั้น คำตอบที่ดีที่สุดที่เขาคิดได้คือ….

….จินวูตะโกนสุดเสียง

“เบรุ!”

ทันที

ควาบูม!!

Beru ทุบกำแพงหลายหลังด้วยแรงทั้งหมดที่มี และบินเข้าไปในห้องทำงานของประธานาธิบดี ก่อนจะคุกเข่าลงต่อหน้า Jin-Woo

“ท่านเรียกหาข้าหรือ โอ้ ราชาของข้า”

Jin-Woo ลดลำตัวส่วนบนของ Goh Gun-Hui ลงบนพื้นอย่างระมัดระวังและถอยหลังหนึ่งก้าว

มีเลือดไหลออกมาจากนายกสมาคมมากจนตอนนี้มือของ Jin-Woo กลายเป็นสีแดงเข้มเพียงแค่พยุงลำตัวของชายชราไว้ได้ไม่กี่วินาที

หยด หยด….

ผิวของ Jin-Woo มืดมนขึ้นในขณะที่เขาจ้องมองที่หยดเลือดที่หยดลงบนพื้นจากปลายนิ้วของเขา

Beru ทำตามที่เจ้านายของเขาต้องการและเข้าหา Goh Gun-Hui

Wuuonng… Wuuwuong…

น่าเสียดายที่ผิวของชายที่กำลังจะตายไม่ต้องการปรับปรุงเลยแม้แต่น้อยด้วยความพยายามในการรักษาร่วมกัน Beru ตื่นตระหนกและเปิดปากของเขา

“ม-ราชาของฉัน….”

ดวงตาที่หวาดกลัวของ Beru เปลี่ยนไปที่ Jin-Woo ขณะที่เขาพูด

“เวทมนตร์รักษาของฉัน… ใช้ไม่ได้ผล ฉันรักษาชายคนนี้ไม่ได้”

“อะไร??”

ดูเหมือนเขาจะไม่ได้พูดเกินจริง เพราะมือของ Beru สั่นในขณะที่เขาใช้เวทมนตร์รักษาต่อไป แม้แต่ Jin-Woo ก็สามารถสัมผัสได้ถึงพลังเวทย์มนตร์จำนวนมหาศาลของ Beru ที่กำลังใช้ไปในตอนนี้ ในอัตรานี้ แม้แต่อดีตราชามดก็ยังรู้สึกอ่อนล้า

Jin-Woo หยุดการรักษาและนั่งลงข้างๆ Goh Gun-Hui เพื่อดูสภาพปัจจุบันของชายคนนั้นอย่างใกล้ชิด แม้ว่า Beru จะพยายามแทบขาดใจ แต่ความมีชีวิตชีวาของประธานสมาคมก็อ่อนแอลงยิ่งกว่าเดิม

ไม่ว่าการโจมตีนั้นจะเป็นอะไรก็ตาม รูที่หน้าอกของ Goh Gun-Hui ก็ไม่ต้องการปิด แม้ว่า Jin-Woo จะเทยารักษาที่แพงที่สุดที่ขายในร้านจนหมดขวดก็ตาม

‘ง*มมัน!’

การหายใจของ Jin-Woo กลายเป็นเรื่องเร่งด่วนเมื่อช่วงเวลาสำคัญของ Goh Gun-Hui ใกล้เข้ามาทุกที ชายผู้พยายามอย่างเต็มที่เพื่อเห็นแก่ Jin-Woo กำลังลื่นไถลไปและเขาไม่สามารถทำอะไรได้

ด้วยความสิ้นหวัง เขาถึงกับเรียกขวด ‘น้ำศักดิ์สิทธิ์แห่งชีวิต’ ออกมา แต่ก่อนที่เขาจะใช้มัน

“กรุณาหยุด.”

ก็คือ โก๊ะ กัน-ฮุย เขาพยายามฝืนลืมตา

“นายกสมาคม!”

ลมหายใจของเขายังคงหนักราวกับว่ามันใกล้จะขาดใจ เขายังต้องยืนยันใบหน้าของ Jin-Woo และ Beru ที่อยู่ถัดจากเขา

“….คุณมาหาผม ขอบคุณครับ”

รอยยิ้มที่อ่อนแอปรากฏบนใบหน้าของ Goh Gun-Hui

“ได้โปรด รออีกหน่อย ผมจะพาคุณไปโรงพยาบาลเดี๋ยวนี้”

เสียงที่เร่งรีบของ Jin-Woo ทำได้เพียงทำให้ Goh Gun-Hui สั่นศีรษะ

“มันไร้ประโยชน์… การโจมตีที่ทำให้ฉันเกินระดับการรักษาด้วยยาหรือเวทมนตร์”

“แต่นาย!”

Jin-Woo กำลังจะโกรธหลังจากได้ยินคำพูดที่อ่อนแอจากนายกสมาคม แต่เขาก็ต้องหยุด มือที่สั่นเทาของ Goh Gun-Hui คว้าเขาไว้ นั่นคือสาเหตุ

“ฟังฉัน!”

คิ้วของ Goh Gun-Hui เชิดขึ้นสูง ราวกับว่าเขากำลังกระตุ้นถ่านเพลิงที่กำลังจะตายเป็นครั้งสุดท้าย คิ้วของ Goh Gun-Hui เชิดขึ้นสูง ดวงตาของเขาเบิกกว้าง

“ข้าสัมผัสได้ถึงเจตจำนงของมหาเทพ ข้าเห็นแผนการของพวกเขา ศัตรูร่วมกันของเราคือใคร และสิ่งที่เราต้องทำ…” เลือดที่รวมกันอยู่ในปากของ

Goh Gun-Hui พรั่งพรูและ ดีขึ้น

“ช่างน่าโล่งใจเสียจริงที่คุณมาอยู่กับเรา… คิดดูสิ คุณมีพลังแบบนั้น….ขอบคุณพระเจ้า…”

น้ำตาเริ่มเอ่อคลอในดวงตาของ Goh Gun-Hui ขณะที่เขาจ้องมองที่ Jin-Woo จากนั้นเขาก็จับมือของฮันเตอร์หนุ่มทั้งสองของเขาเองแล้วพูดด้วยเสียงสั่นเครือ

“ประตูและดันเจี้ยนไม่ใช่สำหรับพวกเขา เพื่อปกป้องเรา พวกเขาเลือกวิธีนี้ และ…. ไอ….”

ในขณะนั้น Goh Gun-Hui ไอและเลือดสีแดงดำกระเซ็นออกมาจากตัวเขา ปาก.

Jin-Woo รีบลองใช้ Divine Water แต่ Goh Gun-Hui ส่ายหัว เขารู้สภาพร่างกายของตัวเองดีกว่าใคร

“สักวันหนึ่งในอนาคต… จะต้องถึงเวลาที่คุณต้องตัดสินใจ เมื่อคุณตัดสินใจ… ฉันขอภาวนาให้คุณยังคงอยู่เคียงข้างมวลมนุษยชาติ”

เมื่อได้ยินเสียงหอบอย่างเจ็บปวดของ Goh Gun-Hui ทำให้ Jin-Woo รู้สึกราวกับว่าหัวใจของเขาถูกฉีกออกเป็นชิ้นๆ แต่สิ่งที่เขาทำได้ในตอนนี้คือฟังคำพูดของเขาอย่างเงียบๆ นั่นคือทั้งหมดที่เขาทำได้

“ไอ ฉันคิดมาตลอดว่าฉันจะได้ต่อสู้เคียงบ่าเคียงไหล่กับคนหนุ่มสาวอย่างเธอ แต่…. ร่างกายของฉันนี้ทำให้แน่ใจได้ว่าสิ่งนั้นจะไม่เกิดขึ้น”

เป็นครั้งแรกที่ Goh Gun-Hui เทสิ่งที่อยู่ในใจออกมาโดยไม่ยั้ง

บางคนชี้นิ้วที่ไม่เห็นด้วยใส่เขากล่าวหาว่าเขาก่อตั้งสมาคมเพื่อหาเงินมากขึ้น บางคนถึงกับดูถูกว่าเขาเป็นเฒ่าแก่โง่เขลาที่ถูกอำนาจครอบงำ

ประเด็นก็คือ ชายที่พวกเขากำลังวิจารณ์อยู่นั้นรู้สึกโกรธที่แม้ว่าเขาจะได้รับพรจากพลังอันเหลือเชื่อนี้ แต่เขาก็ยังไม่สามารถใช้มันได้อย่างถูกต้อง

เขาค้นหาช่องทางอื่นเพื่อใช้พลังของเขา และหลังจากใช้จ่ายทุกบาททุกสตางค์เพื่อชื่อของเขา เขาก็สร้างสมาคมนักล่าขึ้น และผ่านองค์กรนี้ เขาได้ใกล้ชิดกับฮันเตอร์คนอื่นๆ และทำตามการเรียกของเขาอย่างเต็มที่

“ถึงกระนั้น ไอ ฉันไม่เสียใจอะไร ตอนนี้ฉันสามารถฝากอนาคตไว้กับเยาวชนเช่นคุณได้ นั่นคือทั้งหมดที่ฉันขอ”

หล่น….

มือของ Goh Gun-Hui ที่จับ Jin-Woo ไว้ ล้มลงกับพื้นอย่างไร้เรี่ยวแรง และเขาไม่ได้จ้องมองที่ชายหนุ่มอีกต่อไป แต่ที่เพดานห้องทำงานของเขา

เป็นเพราะน้ำตาของเขาไหลออกมา? ดวงไฟที่แขวนอยู่บนเพดาน ดวงที่เขามักคิดว่าสลัวเกินไปสำหรับความชื่นชอบของเขา

โก๊ะ กัน-ฮุย บังตาเพื่อบังแสงเหล่านั้น

“ฉันรู้สึกโล่งใจจริงๆ….ขอบคุณ ขอบคุณ….”

สิ้นคำพูดนั้น ประธานสมาคม Goh Gun-Hui ก็หยุดบ่นพึมพำ

เพื่อยืนยันว่าตอนนี้เขาไม่หายใจแล้ว Jin-Woo ปิดตาที่ไม่ขยับเขยื้อนของชายผู้ล่วงลับโดยไม่พูดอะไร เช่นเดียวกับคำขอบคุณสุดท้ายของเขา สีหน้าของเขาแสดงออกถึงความสงบสุข

Jin-Woo เงยหน้าขึ้นมองข้างนอก

หยดหยด …

เขามองเห็นเม็ดฝนที่ตกลงมาจากท้องฟ้าที่มีเมฆครึ้มผ่านกำแพงที่พังทลาย ท้องฟ้าที่เคยมืดครึ้มตั้งแต่เช้าตรู่

***

วันหน้า. พาดหัวข่าวหลายฉบับขึ้นหน้าหนึ่งหนังสือพิมพ์นับไม่ถ้วน

รายการข่าวแรกเกี่ยวกับฮันเตอร์ที่ยิ่งใหญ่ที่สุดของบราซิล ‘โยนาส’ ถูกพบในบริเวณใกล้เคียงแม่น้ำ – เป็นศพ เรื่องที่สองเกี่ยวกับการฆาตกรรมอย่างน่าสยดสยองของประธานสมาคมนักล่าแห่งเกาหลี หลังจากที่หน้าอกของเขาถูกแทงทะลุโดยผู้จู่โจมที่ไม่ปรากฏชื่อ

และในที่สุดข่าวของฮันเตอร์ Seong Jin-Woo เดินทางกลับเกาหลีใต้