เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า - ตอนที่ 1491

เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า บทที่ 1491

ร้านยาตันหั่ว เป็นร้านยาที่ใกล้ตระกูลหั่วที่สุด

บอกว่าเป็นร้านยา พูดให้ถูกหน่อยก็คือโกดังสมุนไพรของตระกูลหั่ว สมุนไพรที่สถานที่อื่นส่งส่วยมาให้ตระกูลหั่ว 30 เปอร์เซ็นต์ถูกเก็บไว้ที่นี่ ล้วนเป็นสมุนไพรที่ไม่นับว่าดีเท่าไร หรือไม่ก็เป็นสมุนไพรที่เหลือจากที่ลูกหลานคนสำคัญของตระกูลหั่วเลือกไปแล้ว ทุกต้นเดือนสมุนไพรเหล่านี้จะถูกส่งไปยังร้านยาอื่นๆ ของตระกูลหั่ว เอาไปขายหรือเอาไปกลั่นยา เคลื่อนไหวอย่างต่อเนื่อง

โดยปกติแม้เปิดร้าน แต่โดยพื้นฐานแล้วไม่ได้ค้าขายอะไร

แต่วันนี้ร้านยามีลูกค้าสองคน แวบเดียวก็ดึงดูดสายตาของเจ้าของร้าน

สองคนนี้เป็นชายหนึ่งคนกับหญิงหนึ่งคน ผู้ชายสวมชุดคลุมดำ ถือมุกเม็ดกลมอยู่ในมือสองเม็ด มุกเคลื่อนไหวไปมาไม่หยุด

เจ้าของร้านเป็นลูกหลานนอกตระกูลหั่ว เป็นคนที่มีประสบการณ์

มองเพียงแวบเดียวก็รู้ถึงความไม่ธรรมดาของมุกสองเม็ดนี้

เจ้าของร้านแอบเดาว่าหนึ่งในนั้นคือมุกเวิ้งว้างหรือเปล่า

ทั้งตระกูลหั่วมีแค่ไม่กี่คนที่มีมุกเวิ้งว้าง นี่คือเครื่องรางที่เก่งกาจอย่างแท้จริง

ส่วนมุกอีกเม็ดมีพลังมังกรเล็กน้อย เจ้าของร้านเดาไม่ออกว่าคืออะไร สิ่งเดียวที่มั่นใจได้คือผู้ฝึกชี่ชุดคลุมดำคนนี้คือผู้แข็งแกร่งแน่นอน!

“ยินดีต้อนรับคุณลูกค้า ขอโทษที่ไม่ได้ออกไปต้อนรับ เชิญๆๆ!”

เจ้าของร้านเดินออกมาจากหลังเคาน์เตอร์ด้วยตัวเอง แล้วทักทายทั้งสองคน

แน่นอนว่าสองคนนี้คือลู่ฝานกับหลิงเหยา

ลู่ฝานยิ้มแย้ม มองร้านยาที่แม้ไม่ใหญ่แต่มีครบครันทุกอย่าง

กำแพงรอบๆ ล้วนเป็นสมุนไพรลอยอยู่กลางอากาศ

ไม่ปกคลุมด้วยผลึกน้ำแข็ง ก็วางอยู่ในกล่องไม้ แม้ดูไม่เป็นระเบียบ แต่ในความเป็นจริงคือวิธีเก็บสมุนไพรที่ดีที่สุด

อันที่จริงสมุนไพรไม่ได้เหมาะกับการเก็บในกล่องไม้ได้ทุกชนิด

อย่างเช่นร้านนี้ แยกธาตุทั้งห้าของสมุนไพรแต่ละชนิดอย่างชัดเจน จากนั้นเสริมด้วยพลังแห่งธาตุทั้งห้าเพื่อปิดผนึก นี่คือวิธีที่ดีที่สุด

แค่จุดนี้ก็สามารถอธิบายได้แล้วว่าเจ้าของร้านยาแห่งนี้คือผู้ฝึกชี่ที่เชี่ยวชาญ

ลู่ฝานแอบคิดว่าร้านยาทั้งประเทศตันเซิ่งเป็นแบบนี้หมดเลยหรือเปล่า

“ไม่ทราบว่าลูกค้าสองท่านต้องการอะไร ยาเม็ด สมุนไพร หรือสูตรยา แม้เป็นร้านเล็กๆ แต่ยาเซียนระดับสามลงไป ยาเม็ดต่างๆ สูตรยา แค่บอกมาเราหามาได้หมด สมุนไพร ยาเทวดาระดับสามลงไป ร้านเราก็มีอย่างครบครัน”

เจ้าของร้านพูดต่อ แม้เขาพูดอย่างราบเรียบ แต่ความเย่อหยิ่งและภูมิใจที่อยู่ในโทนเสียงกลับชัดเจนมาก

ลู่ฝานมองสมุนไพรพวกนี้แล้วพยักหน้าพูดว่า “ไม่เลวจริงๆ แต่วันนี้ฉันไม่ได้มาซื้อของ แต่มาขายของ ไม่ทราบว่าเจ้าของร้านซื้อหรือเปล่า”

เจ้าของร้านสีหน้าประหลาดเล็กน้อย เขาพูดด้วยรอยยิ้ม “ไม่ทราบว่าลูกค้าต้องการขายอะไร”

ลู่ฝานพูดว่า “ยาเม็ด แล้วก็ของจุกจิกบางส่วน”

เจ้าของร้านพยักหน้า จากนั้นเดินกลับเข้ามาในเคาน์เตอร์ พูดด้วยใบหน้าคาดหวังว่า “ลูกค้ามีออร่าผู้แข็งแกร่งบนตัว คิดว่าของที่เอาออกมาคงไม่ธรรมดา ดูเหมือนวันนี้คนอย่างหั่วซานพั่งจะได้เปิดหูเปิดตาแล้ว เชิญเลย”

ลู่ฝานกับหลิงเหยามองหน้ากัน ลู่ฝานค่อยๆ เอายาออกมาหนึ่งขวด

นี่เป็นยาที่ฉินซางต้าตี้แห่งประเทศอู่อานเป็นคนให้เขา ยังไงตอนนี้ลู่ฝานก็ไม่ได้ใช้ เอาออกมาขายดีกว่า

เจ้าของร้านมองขวดยาแล้วขมวดคิ้วเบาๆ “ขวดเครื่องเคลือบ ฝีมือการทำธรรมดามาก ลูกค้าจะขายยาขวดนี้เหรอ”

ลู่ฝานพูดว่า “แน่นอนว่าไม่ใช่แค่ขวดนี้ขวดเดียว ลองดูขวดนี้ก่อน ว่าราคามาเลย!”