ยัยหมอวายร้ายที่รัก - ตอนที่ 1325

ยัยหมอวายร้ายที่รัก บทที่ 1325 สูญเสียการควบคุม

“ฉันพูด ฉันพูด ฉันจะพูดทั้งหมด ใช่ ฉันตั้งใจทำ เมื่อเห็นเด็กคนนี้คอยตามฉันตลอด ฉันเลยเกิดความคิดไม่ดี ฉัน…ฉันอยากจะเอาเธอไปขาย”

ในที่สุดผู้หญิงคนนี้ก็ยอมรับแล้ว

“เธอพูดว่าอะไรนะ? เอาไปขาย?”

ได้ยินเช่นนี้ คณาธิปก็โกรธมากจนตาเปลี่ยนเป็นสีแดง

คิดจะเอาตัวหลานสาววัยหนึ่งขวบของเขาไปขายเหรอ?

ผลที่ตามมาจะเกิดอะไรขึ้นถ้าเขาหาเธอไม่พบ? เด็กน้อยคนนี้ก็ถูกขายไปแล้วใช่ไหม? แล้วจะตกไปอยู่ในมือคนอื่น?

เขาหลับตาสมองก็พลันย้อนนึกถึงวัยเด็กของตน แม่ของเขาพาเขาเดินเตร่อยู่ข้างนอกทุกที่ตั้งแต่ที่เขาเพิ่งจะหัดพูดและเดินได้

ในบางครั้งเพื่อที่โกงเงิน แม่จงใจทิ้งเขาที่ยังเด็กไว้ที่ประตูบ้านคนอื่น

ในตอนนั้นเขารู้สึกกลัวขนาดไหน?

เขาไม่ได้คิดถึงเรื่องนี้มานานแล้ว แต่วันนี้พอเขาได้ยินคำว่า “ขาย” อีกครั้ง มันรู้สึกราวกับว่ามีอะไรบางอย่างที่ฉีกบาดแผลที่เปื้อนเลือดนั้นออก

ร่างกายของเขาสั่นไปหมดทั้งตัว

“ปึก!”

เขาคว้าเก้าอี้แล้วกระแทกลงบนตัวผู้หญิงคนนั้นอย่างแรง

ทันทีหลังจากผู้หญิงคนนั้นกรีดร้องอย่างเวทนา เธอก็ล้มลง เลือดสีแดงสดไหลออกมาจากหัวของเธอราวกับน้ำพุ

แต่คณาธิปไม่หยุด

เขาในตอนนี้ดูเหมือนจะถูกเหตุการณ์นี้กระตุ้นจนเสียสติ หลังจากเก้าอี้กระแทกจนพัง เขาก็หยิบที่เขี่ยบุหรี่บนโต๊ะกาแฟ แล้วก็ขวดไวน์…

สรุปคือเขาหยิบของทุกอย่างรอบตัวเขาที่คว้าได้

จากนั้นเขาก็กระแทกใส่ผู้หญิงคนนั้นอย่างแรง

จนกระทั่งผู้หญิงคนนั้นไม่มีการเคลื่อนไหวอะไรอีก ส่วนลูกน้องที่อยู่ข้างๆต่างก็จำต้องเข้าไปจับแขนของเขาไว้ เขาหยุดยืนหอบอยู่ตรงนั้น

“คุณอากิยามะ คุณ…ไม่เป็นไรใช่ไหม?”

ทุกคนอยู่ในอาการตกใจ

รวมทั้งบาร์เทนเดอร์คนเมื่อกี้ที่เพิ่งเข้ามาในตอนนี้ด้วย เขายืนอยู่ข้างๆเขาด้วยสายตาหวาดกลัว

ลูกตาของคณาธิปขยับ

ชั่วประเดี๋ยวเดียวเขาถึงกลับมาได้สติ จากนั้นเขาก็ค่อยๆก้มหน้ามองไปที่ข้างเท้าของเขา

ตายแล้ว

ในขณะนี้ผู้หญิงวัยกลางคนนอนอยู่บนพื้นอย่างไร้ลมหายใจ ฉากตรงหน้าเต็มไปด้วยการนองเลือดอย่างโหดร้าย รวมถึงรอยเลือดที่เปื้อนบนพื้น ซึ่งกระเด็นเปื้อนกางเกงของเขา

รูม่านตาของคณาธิปหดตัวลง

“อากิยามะ?”

“ไม่เป็นไร…”

คณาธิประงับความตื่นตระหนกในใจ เขาโบกมือส่งสัญญาณให้คนเหล่านี้รีบเก็บกวาดฉากนี้ จากนั้นเขาก็ยืนตรงแล้วเดินทีละก้าวๆจากไป

เขาตื่นตระหนก ความจริงไม่ใช่เพราะเขาได้ฆ่าคนไปหนึ่งคน

เมื่อก่อนคนอย่างเขาก็มือเปื้อนเลือดมาก่อน ครั้งนี้เขาฆ่าคนตายคนหนึ่ง แถมยังเป็นคนที่ก่ออาชญากรรม จึงไม่มีค่าพอที่จะทำให้ตื่นตระหนก

เหตุผลที่ทำให้เขาว้าวุ่น เพียงเพราะเขากลัวว่าตัวเองจะสูญเสียการควบคุมเพราะเรื่องในวัยเด็กอีก

คณาธิปกลับไปแล้ว

สิ่งที่เขาไม่รู้ก็คือในขณะที่เขาออกไป มีรถสีดำคันหนึ่งจอดอยู่ในซอยฝั่งตรงข้าม พอเห็นเขาออกมาอย่างตื่นตะลึง

ข้างในไนต์คลับ หลังจากนั้นไม่นานพอมีคนหามศพออกมา

เธอยิ้มอย่างพึงพอใจในรถท่ามกลางแสงสลัว

ใช่ นี่คือผลลัพธ์ที่เธอต้องการ

—

เรืองรอง

หลังจากที่ม็อกโกมาถึง เขาและแสงดาวจึงพาลูกไปให้แพทย์ประจำตระกูลตรวจ

ทันใดนั้นเขาก็ได้ยินข่าวว่าคณาธิปทุบตีหญิงวัยกลางคนที่ลักพาตัวหนูดาราจนตายที่ไนท์คลับ

สองสามีภรรยามองคนที่มาส่งข่าวด้วยความตกใจ

“เพราะอะไร?”

“เพราะคุณชายรองสอบปากคำได้ว่า ผู้หญิงวัยกลางคนคนนั้นไม่ได้พาตัวเด็กกลับบ้านโดยไม่ได้ตั้งใจ แต่หลังจากเห็นหนูดาราตามเธอมาจึงคิดร้าย ต้องการลักพาตัวเธอไปขาย!”

“อะไรนะ?!!”

คำพูดเหล่านี้กระทบเส้นตายของแสงดาว

เธอยืนอยู่ที่นั่น คิ้วพุ่งเข้าหากันตะโกนด้วยความโกรธ

โชคดีที่มีม็อกโกที่ยืนอย่างใจเย็นอยู่ข้างๆ พอเขาเห็นฉากนี้ก็รีบดึงแขนเธอส่งสัญญาณให้เธอสงบสติอารมณ์ก่อน

“ในเมื่อสอบสวนออกมาได้แล้วก็ส่งมอบตัวให้ตำรวจก็จบแล้วนี่ ทำไมอยู่ๆถึงทุบตีผู้หญิงคนนั้นให้ตายต่อหน้าคนเยอะๆด้วย? เขามีนิสัยใจร้อนขนาดนั้นเลยเหรอ?”

“ไม่ครับ พวกเราคิดตอนนั้นคุณคณาธิปมีอาการแปลกๆ”

แน่นอนว่าคนที่รายงานก็เล่าสถานการณ์ในขณะนั้นตามความเป็นจริง

หลังจากพูดจบ สีหน้าของม็อกโกก็เคร่งขรึม

ส่วนแสงดาวที่หายโกรธไปนานแล้ว จึงยืนตะลึงอยู่ตรงนั้น

สูญเสียการควบคุม?

เป็นไปได้อย่างไร? เมื่อก่อนเขาก็ไม่ใช่คนใจร้อนนี่นา

“โอเค งั้นฉันไปดูหน่อยละกัน”

ม็อกโกคิดอยู่ครู่หนึ่ง สุดท้ายก็ตัดสินใจไปดู

แสงดาวก็อยากไปเช่นกัน

แต่เพราะหนูดารากำลังตรวจอยู่ สุดท้ายจึงทำได้แค่ให้ผู้ชายของบ้านไป

ครึ่งชั่วโมงต่อมา ณ คิลส์ คอนโด

ในจุดนี้ วิธีการของคณาธิปทำให้คนอื่นค่อนข้างเข้าใจยาก เพราะหากพูดกันตามเหตุผลแล้ว ตอนนี้เขาเป็นประธานของหิรัญชากรุ๊ป ไม่ว่ายังไงเขาก็ควรจะอยู่ในสถานที่ที่กว้างขวางและหรูหราสักหน่อย

แต่เขาไม่ทำ

เขายังคงอาศัยอยู่ในคอนโดของตัวเอง และมันไม่ใช่ตึกที่ใหม่ที่สุด

ราวกับว่ามันเป็นที่เดียวกับที่เขาอาศัยอยู่ตั้งแต่ก่อตั้งบริษัทเทคโนโลยีสาระสนเทศ